Brahms: Altvioolsonates nr. i in f op. 120/1 en 2 in Es op. 120/2; ‘Nachtigall’ op. 97/1 (bew), ‘Wiegenlied op. 49/4 (bew), ‘Gestillte Sehnsucht op. 91/1 en ‘Geistliches Wiegenlied op. 91/2. Antoine Tamestit (va), Matthias Goerne (b) en Cédric Tiberghien (piano). Harmonia Mundi HMM 90.2652 (56’24”). 2019

 

Antoine Tamestit en Cédric Tiberghien voer dit tweetal sonates dat laat in Brahms’ loopbaan werd geschreven en oorspronkelijk voor klarinet was bdoeld met veel zorg uit. In de Sonate in f gebruikt de componist bij voorkeur de donkere kleuren van het laagste register van de altviool wat mooi past bij de verlangende sfeer van het werk dat ook zonder dit anders klinkt dan in de klarinetvorm omdat de klarinet daarin meestal rustig en vol zelfvertrouwen klinkt, terwijl de altviool eerder geagiteerd en nerveus schijnt.

De altvioolsonate nr. 2 wordt vooral welsprekend en vrij galant maar ook moet iets meer passie gespeeld. Brahms kon het variëren niet laten en dus is de finale een variatiedeel met een rustig en wijs karakter. Aan expressie geen gebrek in deze geslaagde verklanking met veel mooie sfeerwisselingen van bruusk tot verstild en ontroerend. 

Waar andere vertolkers de twee Altvioolsonates nogal eens combineren met de Arpeggionesonate van Schubert, vonden beide Fransen een andere oplossing door vier liederen van Brahms te kiezen. Tamestit speelt eerst nog bewerkingen van ’Nachtigall’ en ‘Wiegenlied’ om daarna zijn plaats af te staan aan Matthias Goerne die nog twee liederen uit op. 91 voordraagt.

Goerne maakte zo’n vijf jaar eerder al een heel mooie cd met liederen van Brahms (Lieder und Gesänge op. 32 nr. 1-14 en Vier ernste Gesänge op. 121) op Harmonia HMC 90.2174, dus was al bekend wat voor een voortreffelijke Brahmsinterpreet hij is. Misschien helpt het om de ietwat herfstige sfeer van het hele recital beter te laten blijken dat Tiberghien op een mild klinkende Bechstein uit de late negentiende eeuw speelt.