Brahms: Symfonie nr. 2 in D op. 73; Tragische ouverture op. 81; Akademische Festival ouverture in c op. 80. Boedapest Festival orkest o.l.v. Iván Fischer. Channel Classics CCS SA 33514 (68’22”). 2012

 

Brahms: Symfonie nr. 3 in F op. in F op. 90; Serenade nr. 2 in A op. 16. Boedapest Festival orkest o.l.v. Iván Fischer. Channel Classics CCS SA 43821 (68’11’). 2020

 

Het heeft bijna tien jaar in beslag genomen (en de Tweede heeft wel erg lang op de plank gelegen), maar nu is dan toch de Brahms uit Boedapest van Fischer compleet. De Symfonieën nr. 1 en 4 waren al in deze rubriek besproken. De cyclus is vooral ook interessant vanwege de bijvangst aan beide Ouvertures, de Haydnvariaties en een stel Hongaarse dansen. In dit geval zelfs van de ruim 25 minuten durende Serenade nr. 2.

Nu we het geheel kunnen overzien, blijkt dat naar verwachting van hoog niveau te zijn. De uitvoeringen hebben in het algemeen een krachtig, nobel en waardig karakter, maar klinken ook fris. De dirigent houdt de textuur zo goed mogelijk open. Symfonie nr. 2 krijgt een episch karakter, nr. 3 klinkt bondig. Hooguit af en toe verslapt de spanning even en zijn de tempowisselingen aan de grote kant. Alles is logisch geconcipieerd en heeft een stevige basis van de acht contrabassen.

Het is nog wel aardig om de dirigent te citeren over de vroegst opgenomen laatste verschenen Symfonie nr. 3: ‘Een levensverhaal in tien maten - er is geen mooiere opening van een symfonie dan de eerste 34 seconden van de Derde van Brahms. We horen een vastberaden harmonie, een trots majeurakkoord, gevolgd door een beladen akkoord op dezelfde fundering - goed en kwaad, heldhaftig en dreigend - maar het is slechts een inleiding tot de echte geboorte: een zegevierende uitbarsting van energie, vol leven en licht. Elke maat neemt ons meenaar en nieuwe ervaring: geluk in F majeur, verdriet in f mineur, afdwalen naar het in de verte verwante Des majeur en een verwarrend doodlopend einde van een verminderd septiemakkoord, alsof we bijna de weg kwijt zouden raken. Maar dan neemt een magische oplossing ons mee op een lyrische reis die naar vervulling en uiteindelijk naar vreedzaam verval leidt. Dit is hoe we zouden moeten leven.’

Bij vergelijking met de cycli van Chailly met het Gewandhausorkest (Decca 478.5344), Rattle met het Berlijns filharmonisch orkest (EMI 267.254-2) en Harnoncourt ook met het Berlijns filharmonisch (Teldec 0630-13136-2), steeds op 3 cd’s, blijkt de grote waarde van Fischer’s Brahms.