CD Recensies

BEETHOVEN: ONBEKENDE PIANOWERKEN, KIRSCHNEREIT

Beethoven: Onbekende pianowerken. Polonaise in C op. 89 (1814); Allegretto in c WoO. 53 (1797); Klavierstücke WoO. 54 (1802), in b WoO. 61 (1821), in Bes WoO. 60 (1818), in g WoO. 61a (1821); Rondo in C WoO. 48 (1783); Bagatelle in c WoO. 52 (1795/1822); Prelude in f WoO. 55 (1803); Pianosonate in f WoO. 47/2 (1783); Ländler WoO. 11 nr. 1-7 (1799); Écossaises nr. 1-6 WoO. 83 (1806); Menuet in Es WoO. 82 (1805); Sonatine in F Anh. 5/2 (1785?); Variaties over een eigen thema in F op. 34 (1802); Wals in Es WoO. 84 (1824); Andante in C WoO. 211 (1793). Matthias Kirschnereit. Berlin Classics BC 301409 (73’50”). 2020
 
Deze bespreking komt enigszins als engelenhaar na Kerstmis nu het Beethovenjaar 2020 alweer ruim een half jaar is verstreken. Weliswaar is niet iedere noot van Beethoven belangrijk, maar het materiaal dat hier als geheel door de Duitse pianist Matthias Kirschnereit bijeen is gebracht is als geheel een mooi, logische bundeling van meest korte, niet algemeen bekende en meestal over het hoofd geziene werken. Ze ontstonden gedurende zijn hele loopbaan en daarom heb ik er telkens het jaar van ontstaan aan toegevoegd.
De Pianosonate in f behoort tot zijn vroegste pianowerken en zou eigenlijk het nummer 0 moeten dragen. Een opmerkelijke compositie voor een twaalfjarige die een kijkje geeft in wat nog gaat komen en anticipeert op de Sonate pathétique. Kirschnereit neem het werk serieus, maar speelt het werk enigszins zwak van contrasten. Hier is Ronald Brautigam (BIS SACD 1672) beter. In de Bagatelle geeft Beethoven een voorproefje van het obsessieve ritme dat hij later aan het begin van de Symfonie nr. 5 toepaste.
Van de aan Bach herinnerende Prelude in f WoO. 55 maakt hij wel wat moois en zelfs een hoogtepunt. Ook Thema en variaties (verder zeker niet echt onbekend)  lukken hem mooi nuancerend heel goed. De Polonaise geeft hij iets Chopinachtigs mee, het Rondo brengt hij met een glimlach. De twijfelachtige Sonatine is met zijn twee deeltjes lichtgewicht Beethoven.
De Écossaises krijgen genoeg dansgevoel mee, net als het Menuet en de Wals. Ondanks een paar reserves zorgt Kirschnereit over het geheel genomen voor een geschakeerd, aantrekkelijk en intrigerend beeld van de minder bekende Beethoven, dat naast de pogingen van Brautigam op fortepiano een plekje in de cd collectie waard is.