Beethoven: Strijkkwartet nr. 13 in Bes op. 130; Große Fuge in Bes op. 133. Ehnes kwartet.  Onyx ONYX 4199 (57’48”). 2020

 

Het is goed, dat het uit James Ehnes en Amy Schwartz-Moretti (v), Richard O’Neill (va) en Edward Arron (vc) bestaande Ehnes kwartet Beethovens Strijkkwartet nr. 13 opnam zoals het hoort: voorzien van de Große Fuge. Die wilde fuga met zijn onaflatelijke intensiteit is een werk zoals dat sinds de dagen van Bach niet was gecomponeerd. Het werk heeft een duidelijk emotioneel doel. Beethoven zet de tegenstellingen in dit kwartet stevig aan, zoals in het presto, dat al haast voorbij is voordat men zich dat beseft. Andere delen lijken soms niet op te houden.

Zoals dat voor de meeste musici gold, werd ook het toen in de V.S. verblijvende Ehnes kwartet overvallen door de Coronacrisis, terwijl er juist plannen waren om de latere Strijkkwartetten van Beethoven vanaf op. 74 op te nemen. Maar van de nood werd een deugd gemaakt en onder huiskameromstandigheden werd als eerste deze opname gemaakt. In 2014 had het in 2010 opgerichte ensemble succesvol zijn cd debuut gemaakt met Strijkkwartetten van Barber (Onyx ONYX 4129) en Shostakovitch nr. 8 (Onyx ONYX 4121).

Mogelijk zijn het de omstandigheden waaronder de opname ontstond die maakten dat deze uitvoering zo doorleefd is. Meteen de inzet is veelbelovend, zonder enige aarzeling. Alla danza tedesca klinkt niet stijfjes, de Cavatina heeft de juiste expressie en de finale klinkt helder en energiek. Meer mag men niet verlangen. In vrijwel alle opzichten is dit een lofwaardige prestatie, vrijwel gelijkwaardig aan het Casals kwartet (Harmonia Mundi HMM 90.2406/8) en het Lindsay kwartet (ASV CDDCA 1117).