Brahms: Pianokwintet in f op. 34; Sextet nr. 2 in G op. 36. Lars Vogt (piano),  Christian Tetzlaff (v), Veronika Eberle (v), Hanna Weinmeister (va) en Julian  Steckel (vc) c.q. Isabelle Faust (v), Christian Tetzlaff (v), Stefan Fehlandt (va), Hanna Weinmeister (va), Gustav Rivinius (vc), Julian Steckel (vc). AVI 553049 (2 cd’s, 1u. 25’15”). 2005

 

Brahms componeerde zijn beide Sextetten voor koppels van elk twee violen, twee altviolen en twee celli. Nr. 2 kreeg de ondertitel ‘Agathe’ omdat het zowel ritme als notatie ontleent aan A-G-A-H-E (vergeet de T en de H is in de Duitse muziek een B). Hij deed het ter ere van Agathe von Siebold met wie hij zou trouwen, maar daar op het laatst van afzag. Achteraf schaamde hij zich daarvoor ‘Ik heb me jegens Agathe als een schurk gedragen’.

Maar de compositie van het sextet was een catharsis voor hem. Daarover zei hij: ’Na mijn laatste liefde ben ik geëmancipeerd’. Hij begon waarschijnlijk al vier jaar voordat hij de affaire met Agathe had en het werk werd pas vijf jaar nadat de relatie was beëindigd voltooid in 1865.

Het Duitse ad hoc sextet, aangevoerd door Isabelle Faust geeft een heel beheerste en goed gemotiveerde verklanking van het werk met een grote onderlinge gelijkwaardigheid en intensiteit. Het eerste deel heeft iets overpeinzends en onrustigs; het derde deel heeft iets pastoraals. Ook de duisterder onderstromen en de andere wezenlijke facetten worden belicht.

In een andere, even goede bezetting klinkt het enige Pianokwintet uit 1864 (dat de oorspronkelijke versie is van een Strijkkwintet uit 1862 dat later werd vernietigd maar dat we ook kennen als de Sonate voor 2 piano’s op. 34 uit 1863.

De vertolkingen van beide werken vergen een goede voorbereiding (grondig repeteren) van een ad hoc groep. Dat is kennelijk gebeurd en het resultaat zijn twee vertolkingen die ideaal te noemen zijn. Tempi zijn goed gekozen en de muziek lijkt met veel liefdevolle overtuiging tot stand te zijn gekomen.