Brahms: Vioolsonate nr. 2 in A op. 100 (bew. Collins), Klarinetsonates nr. 1 in f op. 120/1 en 2 in Es op. 120/2. Michael Collins en Stephen Hough. BIS SACD 2557 (61’58”). 2021

 

De beide Klarinetsonates van Brahms behoren tot zijn mooiste late composities en dienden om het kunnen van Mühlfeld te tonen. De geest en het karakter van de klarinetpartijen zijn volledig uit de mogelijkheid van het instrument geboren, net als de expressiemogelijkheden. Richard Specht zei over deze werken: ‘De twee klarinetsonates zijn niet meer dan monologen van zijn eenzame uren – dromerige herinneringen’.

De al lang met elkaar bevriende Michael Collins en Stephen Hough treden in de voetsporen van Mühlfeld met haast betoverend mooie interpretaties van beide Klarinetsonates. Collins’ toonvorming is prachtig en hij zorgt voor subtiele dynamische gradaties in een bezielde dialoog met zijn gelijkwaardige en gevoelig agerende partner Stephen Hough.

In Collins bewerking van de Vioolsonate nr. 2 komt het ook tot spectaculaire effecten, maar of die helemaal in de bedoeling van het origineel zijn, is de grote vraag. Hoe mooi de klarinet in het hoogste register ook klinkt, als virtuoze uiting lijkt het niet geheel passend te zijn. 

Vergelijk de Klarinetsonates eventueel met twee der mooiste andere opnamen daarvan, de eerdere van Collins met Michael McHale (Chandos CHAN 10844) uit 2014 en die door Jon Manasse en Jon Nakamitsu (Harmonia Mundi HMU 90.7430 uit 2006 of Michel Portal en Georges Pludermacher (Harmonia Mundi HMC 90904) uit 1986.