Bolcom: Hoorntrio; Suite nr. 2 voor soloviool. Steven Gross (hrn), Philip Ficsor (v) en Constantine Finehouse (p). Naxos 8.579102 (39’52’’). 2018

 

Norman Lebrecht toonde weinig respect en begrip voor de muziek van Bolcom door deze te omschrijven als ‘een crossover tussen jazz en klassiek’. Hij was inderdaad aansprakelijk voo r de redding van de ragtime in de jaren zestig, maar dar zit toch geen veroordeling in? De reeks opnamen die Naxos aan hem wijdt, toont een ander beeld.

William Bolcom (1938) schreef zijn Hoorntrio in 2017 en zijn Suite nr. 2 voor soloviool in 2011. De omschrijvingen van de titels der delen getuigen meteen van fantasie. Bij het trio zijn dat ‘Plodding, impacably controlled’, ‘Headlong, brutal’, ‘As if from far away; misterioso’ en ‘Quick march. Very controlled and resolute’ en bij de Suite ‘Morning music’, ‘Dancing in place’, ‘Northern nigun’, ‘Lenny in spats’, ‘Tempo di gavotte’, ’Barcarolle’, ‘Fuga malinconia’, ‘Tarantella’ en ‘Finale, evening music’. 

Beide korte werken verschijnen voor het eerst op cd. Het Horntrio werd gecomponeerd op verzoek van Steven Gross bijn wijze van antwoord op het Hoorntrio van Brahms en is eveneens  vierdelig en ’duidelijk getekend door de duistere tijden waarin we leven’. Gelukkig is het niet een en al somberheid; melancholie voert de boventoon. De negendelige Suite is luchtiger, rapsodischer van karakter en heeft soms ook iets quasi improviserends. Het portret van Leonard Bernstein in ‘Lenny in spats’ is geestig, ‘Morning- ‘ en ‘Evening music’ zijn erg sfeervol en in de  ‘Fuga malinconia’ keert Shostakovitch even terug.

Over de uitvoeringen van bei de werken niets dan goeds. Juist daarom had er best wat meer bij gekund wat 40 minuten muziek op een cd is – zelfs als deze relatief goedkoop is – wat weinig.