Beethoven: Vioolsonates nr. 1 in D op. 12, 5 in F op. 24 ‘Lentesonate’ en 10 in G op. 96. Rachel Podger en Christopher Glynn (fortep). Channel Classics CCS SA 44222 (67’17“). 2022

 

Negen van de tien Vioolsonates ontstonden binnen een tijdsbestek van vijf jaar. De Vioolsonate op. 12/1 van Beethoven was de eerste uit een reeks van drie die was opgedragen aan Salieri. Als middendeel is er een mooie reeks variaties, maar minstens zo belangrijk is dat Beethoven de viool en de piano als gelijkwaardige partners behandelt.

De meesterlijke ‘Lentesonate’ op. 24 werd oorspronkelijk samen gepubliceerd met zijn voorganger, de Vioolsonate in a op. 23, maar de snelle populariteit daarvan weekte hem gauw los. Wanneer de viool de leiding neemt, dan is dat beslist het geval in de Vioolsonate nr. 10 als blijk van ad hoc democratische samenwerking en generositeit van twee partners. Dit werk werd geschreven voor de Franse virtuoos Pierre Rode, maar de sonate vraagt niet zozeer om virtuositeit. Eerder zijn een serene, elegante en nobele aanpak gewenst. 

Komend uit de ‘oude muziek’ wereld is de aanpak van Rachel Podger die op de ‘Mauri’ Stradivarius uit 1718 speelt vanuit de barok en daar mogen we erkentelijk voor zijn. Haar voordracht klinkt in alle drie de sonates sterk ingeleefd en natuurlijk. Pianist Christopher Glynn begeleidt haar vanuit een gelijkwaardige positie heel meegaand op een Érard fortepiano uit 1840. We horen vertolkingen op een manier die Czerny destijds vervuld van ‘rustige noblesse’ noemde. Het resultaat klinkt boven verwachting goed. Als dit het begin zou zijn van een complete cyclus: des te beter.