Beethoven: Pianoconcert nr. 4 in in G op. 58; Pianosonates nr. 18 in Es op. 31/3 en 32 in c op. 111. Clara Haskil met het Weens symfonie orkest o.l.v. Herbert von Karajan. Urania 22.352 (73’29”). 1952/3
Materiaal van de jongere Haskil en de jongere Karajan is vrij schaars op cd. Zelfs van de oudere Haskil is langzamerhand niet zoveel materiaal meer beschikbaar nu ook haar Philips opnamen geleidelijk van het toneel verdwijnen. Het onderhavige materiaal berust waarschijnlijk op (mono) radio-opnamen uit respectievelijk Wenen (waar Karajan toen nog met de Symphoniker en niet al met de Philharmoniker werkte kort nadat hij na de denazificatie weer aan de slag mocht), München en Salzburg. Verdere documentatie ontbreekt.
Haskil speelde in de jaren vijftig het Beethovenconcert ook met Zecchi en het Londens filharmonisch orkest (Dante HPC 154), Dixon en het Berlijnse RIAS orkest (Tahra 389/90) en het Frans nationaal orkest onder Cluytens (Urania URNSP 4249). Onbekend materiaal eigenlijk, hooguit gekend door Haskilfanaten. Wie hier iets heel bijzonders had verwacht, komt mogelijk bedrogen uit. Maar ze vindt wel veel poëzie in het werk met uiteraard het middendeel als hoogtepunt; haar vertolking is spontaan en natuurlijk. Over de samenwerking met Karajan schijnt ze ooit vrij negatief te hebben gesproken, maar daarvan is hier niets merkbaar. Hij volgt de pianiste braaf en trouw en laat het orkest juist ook in het tweede deel prachtige dynamische gradaties aanbrengen.
Haskils 18e sonate kenden we uiteraard mooier opgenomen en minder zakelijk gespeeld dan hier een latere periode van Haskil op Philips 442.635-2 en 456.829-2, maar de 32e is een cd primeur. Anderen dringen mogelijk dieper door in de psychische tegenstellingen en afgronden van het werk, maar Haskil zorgt voor een goede samenhang en houdt de potentieel strijdige elementen aardig in evenwicht. Daarom is dit toch wel een bijzondere uitgave.