Bach, J.S.: Die Kunst der Fuge BWV 1080. Pierre-Laurent Aimard. DG 477.7345 (78’36”). 2007 

Voor zijn laatste, onvoltooide werk koos Bach een thema, dat zonder schade op te lopen aan heel gedurfde omzettingen wordt onderworpen. De afzonderlijke 21 delen droegen Latijnse namen (contrapunctus, dux, comes) evenals de verschillende veranderingsmogelijkheden (rectus, inversus, augmentationem, diminutationem). Waar gelijktijdig met vier thema’s wordt gewerkt, spreekt men van een quadrupelfuga. Zo eentje zou het niet alleen als theoretisch gedachte compendium moeten bekronen.Voor de uitvoeringspraktijk bestaat een der grootste problemen uit de keuze van het instrumentarium omdat Bach daarvoor geen aanwijzingen gaf. Zo werden de poorten wijd geopend voor allerlei bewerkingen.Dat gaat van orkest met belangrijke inbrengen voor orgel en klavecimbel van Marriner (Philips 442.556-2) en Alessandrini met wisselende blazers- en strijkersgroepen (Opus 111 OP 30191) en de Amsterdamse Bachsolisten (Ottavo OTR 48503) via strijkkwartet (Emerson kwartet, DG 474.495-2), Delmékwartet (Hyperion CDA 67138) en saxofoonkwartet tot 2 orgels, 1 orgel Isoir, (Calliope CAL 3719), 2 klavecimbels, 1 klavecimbel Moroney (Harmonia Mundi HMA 911569/70) en Guillot (Naxos 8.557796), pianoduo Koroliov en Hazdiegeorgieva (Tacet 13) en pianosolo. Het debuut bij DG van de vooral als specialist in eigentijdse muziek bekende Aimard valt in deze laatste categorie. Wat hij hier verricht slaat in de pianocategorie al het voorgaande. Hij rekent af met wat eerdere, vaak gewilde en tot extremen neigende pianistische pogingen van Gould (Sony), Sokolov (Naïve). Nikolajeva (Hyperion) en Kocsis (Hungaroton) tot stand brachten. Aimard benadert de muziek als abstract genoeg, maar nooit als dor, gortdroog materiaal. Hij legt zorgvuldig en onopgesmukt de soms ingewikkelde structuur helder open, zorgt voor onverwacht mooie inkijkjes. Hij overtreft zelfs Rosen (Sony). Dit is een uitgave om veel te herhalen en te koesteren.