Bach, J.S.: Magnificat in D BWV 243; Händel: Dixit Dominus HMV 232. Natalie Dessay, Karine Deshayes, Philippe Janoussky, Toby Spence, Laurent Naouri  met Le Concert spiritual o.l.v. Emmanuelle Haïm. Virgin 395.241-2 (56’06”). 2006 

Er bestaan teksten die door de eeuwen heen in onveranderde toestand op de meest verschillende componisten een fascinerende werking hebben gehad. Het Magnificat bijvoorbeeld, de lofzang op de maagd Maria, was van Dunstable tot Penderecki onderwerp van talrijke composities, dus ook van Bach als kerkcomponist. Bij uitzondering maakte hij hier gebruik van een Latijnse tekst. Voor Händels Dixit Dominus (Psalm 110) geldt ongeveer hetzelfde.Het opmerkelijke aan deze opname is dat nu eens niet van  Engels- of zelfs Japanstalige solisten is gebruik gemaakt zoals bij respectievelijk Hickox (Chandos), Gardiner (Archiv) en Suzuki (BIS), maar van Franstalige die de uitspraak van nature zuiverder moeten beheersen. Zoals we van Haïm gewend zijn is de uitvoering zwierig en assertief met aandacht voor het feestelijke en authentieke. Ze laat de kleurige contrasten fraai opbloeien en gaat met souplesse om met de vormen. Meteen het eerste deel van Bachs werk is royaal georkestreerd voor 3 trompetten, pauken, hobo en strijkers plus continuo. Met veel gevoel voor frasering, contouren en ritme komt de muziek tot klinken. Alle componenten – recitatieven, aria’s, koor, continuo – zijn goed verzorgd vormgegeven.Dat geldt ook voor het werk van Händel. De koppeling daarmee is heel oorspronkelijk en kan een pre vormen of juist niet. Een warme aanbeveling is zeker op zijn plaats, hoewel ook de andere genoemden niet te versmaden zijn.Gememoreerd moet nog worden dat Herreweghe (Harmonia Mundi) bijzonder fraai het werk van Bach in de oorspronkelijke toonaard Es vastlegde.