Bach: Weihnachtsoratorium BWV 248. Christine Schäfer, Bernarda Fink, Werner Güra, Gerald Finley, Christian Gerhaher, het Arnold Schönberg koor en Concentus musicus Wenen o.l.v. Nikolaus Harnoncourt. Harmona Mundi 88697-11225-2 (2 cd’s, 149’09”). 2006 Begrijpelijk dat Harnoncourt graag met nieuwe ervaring en inzichten een verse opname van dit werk wilde maken want zijn eerdere onderneming met Equiluz, Esswood en Nimsgern (Teldec) uit 1973 maakte al lang een achterhaalde indruk.Voorzien van een interessante inleiding door Alfred Dürr en een verhandeling over de articulatie en de instrumentatie door de dirigent in het goud op snee begeleidende tekstboekjes (dat daardoor wel wat moeilijker leesbaar is), geeft Harnoncourt inderdaad vanaf het Jauchzet, frohlocket! met van hem verwacht nadrukkelijk geweld van pauken en trompetten blijk van een herziene opvatting. Dat begin doet met zijn felle accenten even verzen dat we terug zijn in de hakkerige vertolkingsstijl van vijftig jaar geleden, maar die vrees blijkt gelukkig ongegrond. Het is natuurlijk ook een kwestie van gewenning, maar eigenlijk overtuigt Harnoncourts in de praktijk gebrachte opvatting van het hoe en wat bij Bach best.In tegenstelling tot vroeger gebruikt hij hier ter wille van een grotere schakering een omvangrijker solistenapparaat en een perfecter passend, kleiner koor. Wat los van allerlei vocale en instrumentale overwegingen opvalt, is een gevoel voor natuurlijke expressieve contouren die de muziek redelijk vrij laten ademen. Harnoncourt bewijst geen lippendienst aan de oude gedachte over een voorkeur voor snelle tempi. Het resultaat getuigt van bezonnenheid, hoe geëngageerd er ook wordt gemusiceerd. Dat komt de kracht en de eenheid ten goede.De solisten maken een zeer goede indruk. Werner Güra als evangelist is een goede reisleider die het nodige reliëf verleent aan de respectievelijke gebeurtenissen zonder blijk te geven van teveel emotie. Opnieuw levert de veelzijdige Christine Schäfer hier een gedistingeerde bijdrage. Beluister als proef op de som vooral het duet ‘Herr, Dein Mitleid, Dein Erbarmen’ met Gerald Finley uit de derde cantate. Bernarda Fink is ook heel communicatief en treffend, bijvoorbeeld in ‘Bereite Dich, Zion en ‘Schlafe’. Ideaal voor mensen als uw verslaggever die nog altijd liever een goede mezzo dan een voortreffelijke counter tenor horen.Bij de baritons neemt Gerald Finley de cantates 1-3 voor zijn rekening en Christian Gerhaher nrs. 4-6. Beiden doen in voortreffelijkheid nauwelijks voor elkaar onder. Het koor is evenwichtig en niet te omvangrijk en zingt wendbaar, genuanceerd, ’s dirigenten eigen instrumentale ensemble is hoogst betrouwbaar en vertoont grote technische vaardigheid.De opname werd in december 2006 en januari 2007 (op de foto’s af te gaan) waarschijnlijk ‘live’ in de Weense Musikverein gemaakt. Wie wil vergelijken, kan het beste te rade gaan bij Gardiner (DG) en Suzuki (BIS). Maar Harnoncourt doet in dezelfde liga mee en biedt een echt alternatief.