Bartók: Vioolsonates nr. 1 Sz 75 en 2 Sz 76; Sonate voor vioolsolo Sz 117. Christian Tetzlaff (viool) en Leif Ove Andsnes (piano). Virgin 545.668-2 (78’43”). 2003

Bartóks eerste vioolsonate is een werk dat zijn geheimen niet zo gauw prijsgeeft en na Isabelle Faust (Harmonia Mundi HMN 91.1623) is Christian Tetzlaff een der eersten die daarin slaagt. Leif Ove Andsnes staat hem daarbij stimulerend, gemotiveerd ter zijde. Tetzlaff heeft over het geheel een rankere, minder sensuele toon, maar hij lijkt wel de geest van Berg op te roepen en slaagt erin recht te doen aan de geheimzinnige episodes uit het eerste deel. Aan temperament ontbreekt het ook niet. In de tweede sonate is Faust (ditmaal op HMN 91.1702) opnieuw een geduchte rivaal. Hier in dit tweedelige werk komt wat folklore in het geding en wordt een andere speelwijze vereist: het komt meer aan op agitatie, wisselende stemmingen. Ook daarin excelleert dit koppel. De solosonate lukt al even indrukwekkend; deze wordt duidelijk vanuit Bach benaderd; de toon is puur, de akkoorden klinken feilloos, de timing is perfect. De afwerking is zorgvuldig en dit repertoire is hiermee optimaal bediend.