Beethoven: Christus am Ölberge op. 85. Plácido Domingo (tenor), Luba Orgonasova (sopraan) en Andreas Schmidt (bas) met het Berlijns omroepkoor en het Duits symfonie orkest Berlijn o.l.v. Kent Nagano. Harmonia Mundi HMC 90.1802 (47’35”). 2003

Beethovens fascinatie voor Prometheus die het vuur van de goden stal om het aan de mens te geven en zo voor licht en warmte te zorgen, blijkt niet alleen uit zijn gelijknamige ouverture en de Eroica, maar ook uit zijn enige oratorium, Christus am Ölberge. Het was een haastklus, maar dat is er nauwelijks aan te merken. De soldaten die opdraven om Christus gevangen te nemen lijken zo uit de opéra comique te zijn gestapt en Petrus die probeert te interveniëren met een tekst als ‘laß meine Rache kühlen’ zingt met het wraakaria pathos van een Pizarro uit Fidelio. Andreas Schmidt doet hem hier alle recht. De serafijn wordt door Orgonasova voorgedragen met pittige Koningin van de nacht coloraturen, inclusief hoge D en Jezus is niemand minder dan Domingo zelf die hier een en al noblesse en melancholieke berusting is: prachtig heroïsch al met al. Een beter orkestraal pleidooi dan Nagano hier voor het ongelijkmatige, maar toch wel bijzondere werk houdt, is niet zo gauw voorstelbaar. In elk geval wint deze uitgave het van die van Rilling (Hänssler 98.422).