Beethoven: Pianosonates nr. 5 in c op. 10/1, 6 in F op. 10/2, 7 in D op. 10/3 en 8 in c op. 13 Pathétique. Maurizio Pollini. DG 474.810-2. 69’35”). 2002

Wat in 1977 zo veelbelovend begon – de start van een reeks hopelijk tot volledigheid uitgroeiende reeks pianosonates van Beethoven door Pollini – nam niet alleen erg veel tijd om uit te groeien, maar werd in interpretatief opzicht ook geleidelijk teleurstellender. Opvallend genoeg begon hij aan het eind, bij de laatste sonates, no. 28-32. De vertolkingen daarvan behoren nog steeds tot de mooiste die in omloop zijn. Van wat volgde was eigenlijk alleen en vooral nog de uitgave met de sonates 13-15 (DG 427.770-2 uit 1991) nog echt de moeite waard. Maar wat Pollini met deze vroege sonates doet is alleen in technisch opzicht onberispelijk, het gemoed raakt hij met zijn koud vuur nauwelijks meer. Of hij deze materie niet interessant genoeg vindt, een weinig geïnspireerde periode doormaakte? Plichtmatig wordt het programma afgewikkeld en de toegevoegde waarde is nihil. Dit doet het ergste vrezen voor de mogelijke nageboorte van het eerste viertal sonates om eindelijk het geheel integraal bijeen te hebben.