In 1989 maakte Leonard Bernstein met de strijkers uit het Weens filharmonisch orkest al een geslaagde opname van Beethovens veertiende en vijftiende strijkkwartet (DG 435.779-2). Van wie de door Bernstein gebruikte ‘verrijking’ is wordt nergens vermeld, in het geval van Amsterdam Sinfonietta gaat het om een gewetensvolle voorbereiding door Marijn van Prooijen. Groot zijn de verschillen niet te noemen. Maar natuurlijk klinkt het Weense orkest forser en minder slank en is de stemvoering bij de Amsterdammers met hun kamermuzikaler aanpak beter te volgen. Bovendien wordt tegenover de Weense soft focus visie een veel scherper gearticuleerde, in dynamisch opzicht genuanceerder speelwijze toegepast.

De sonate van Walton was er al op cd in de oorspronkelijke vorm van het kwartet in a uit 1947 (dat in de oervorm ter beschikking is van het Gabrieli kwartet op Chandos CHAN 8944 of van het Magginikwartet op Naxos 8.554646) en in de grotere bezetting van de strijkers uit het Londens symfonie orkest o.l.v. John Latham-Koenig (Chandos CHAN 9106). In deze nieuwe opname komt het contrast tussen het als concertino fungerende strijkkwartet en het tutti mooier, dat wil zeggen evenwichtiger uit. De toon had mogelijk iets warmer gekund, maar de homogeniteit en de afwerking zijn lofwaardig, zoals altijd bij dit gemotiveerd spelende ensemble. Dat het geheel uitermate goed is geslaagd, behoeft dus nauwelijks nader betoog.