Bach, J.S.: 6 Vioolsolosonates en Partita’s. Lara St. John. Ancalagon AR 132 (2 cd’s). 2007
De Canadese Lara St. John behoort tot het steeds groeiende legertje vioolbabes dat alle kansen krijgt om zich internationaal te manifesteren en ook meteen opnamen van bepaald niet het gemakkelijkste repertoire kan maken. Haar c.v. oogt al heel imposant en deze opname van het nog onbekende (eigen?) label Ancalagon is heel luxueus verzorgd met teksten en foto’s. Minder enthousiast kan men zijn over de manier waarop beide plaatjes in een hard cover sleuf zijn opgeborgen met risico op beschadiging.
Wat de jonge, blijkbaar her en der gelauwerde violiste hier laat horen, is best imposant. Op haar techniek, virtuositeit en intonatie valt – naar verwachting – nauwelijks wat aan te merken. De huidige jongelui beschikken domweg steevast over die wapenrusting. Dat ze een uitstekend Bachvertolkster is, bewees ze eerder in 2002 al met haar opname van beide vioolconcerten, samen met haar broer het dubbelconcert en als voorproefje (Avie AV 0007) op deze nieuwe volledige opname met de Eerste solosonate. Opvallend zijn de lenigheid en de communicatieve intensiteit van haar voordracht. Aan verbeeldingskracht mankeert het haar niet. Ook met een moderne strijkstok weet ze elke frase hetzelfde soort subtiele geven en nemen mee te geven dat normaal is voorbehouden aan echte barokviolisten als Podger (Channel Classics CCS EL 2498). Haar accoordenspel getuigt ook van een goede beheersing; in de dichte polyfonische structuren – van met name de fuga’s van de sonate en de beroemde Chaconne vermijdt ze zowel een haast agressieve accentuering als ritmische vervorming die kunnen ontstaan door de gespreide accoorden. Deels een kwestie van met overleg arpeggiëren.
Het resultaat klinkt ook voldoende spontaan; rubati in de versierde begindelen worden nogal gemeden wat een beetje jammer is want een zekere mechanische starheid sluipt dan in. Maar de melodische lijnen zijn steeds mooi getrokken, alleen het expressieve potentieel daarvan wordt wat weinig uitgebuit. Het is misschien een persoonlijk iets, maar sommige delen gaan ook wel erg snel. Vergelijk Amandine Beyer (ZigZag Territoires ZZT 110902) die ook nogal vaart heeft. De virtuositeit imponeert dan weer wel, zeker in de moto perpetuo finales van de sonates.
Wat St. John laat horen is best bijzonder, heel knap en fraai opgenomen, maar naar het nu al schijnt toch wat minder goed tegen regelmatige herhaling bestand dan wat de consequenter, nog stijlvoller ook zo jonge Julia Fischer (Pentatone PTC 5186.072) of Alina Ibragimova (Hyperion CDA 67691/2) laten horen. Maar beluister ter vergelijking St. John ook eens naast de oude meester Grumiaux (Philips 420.700-2).