Beethoven: Vioolsonates nr. 3 in Es op. 12/3 en 9 in A op. 47 Kreutzer. Viktoria Mullova en Kristian Bezuidenhout. Onyx 4050 (54’34”). 2009

Na haar (her)ontdekkingen van Bach, Vivaldi en Mozart in de klankwereld van de ‘oude instrumenten’ kon het haast niet uitblijven dat ze ook Beethoven in een dergelijk verantwoord oud licht plaatst. Of het om een incidenteel blijk van (her)overweging gaat of dat hier de basis is gelegd voor een complete serie met het hele tiental sonates zal de toekomst leren. Hier maakt ze in ieder geval overtuigend gebruik van de expertise van de Zuidafrikaanse fortepianist Bezuidenhout.

Voor deze gelegenheid hielden de musici de lagere stemming a = 430 aan, bespande Mullova haar Guadagnini met dikke darmsnaren en gebruikte ze een lichtere stok om de klank meer diepte en resonans te verlenen en koos Bezuidenhout een Anton Walter instrument uit 1822. Zo gewapend komen ze beslagen ten ijs om als een der weinigen tot op heden deze werken in authentieker gewaad te laten horen. De verrassend expressieve, nu eens lichte dan weer korreliger toon van Mullova contrasteert mooi met de heldere toon van de fortepiano die waar nodig best een behoorlijke dynamiek heeft. Het resultaat is meer dan van historiserend belang. Beide werken krijgen mooi genuanceerd een fraai eigen karakter en uitdrukking. De gebalde dramatische lading is in de Kreutzer uiteraard groter. De enige echte concurrenten met oude instrumenten zijn Daniel Sepec en Andreas Staier (Harmonia Mundi HMC 90.1919) met de sonates nr. 4 en 7 plus de Figarovariaties. Voor de rest gaat het om traditioneel moois van bv. Perlman/Ashkenazy (Decca), Kremer/Argerich (DG), Dumay/Pires (DG). Maar het hier gebodene is echt bijzonder. Jammer dat de pret al na 54 mininuten voorbij is.