Britten: Cellosymfonie op. 68; Suite voor cellosolo nr. 1 op. 72. Pieter Wispelwey met het Symfonie orkest van Vlaanderen o.l.v. Seikyo Kim. Onyx  4058 (63’37”). 2009/10

Werken die in 1963 door Breitten werden geschreven voor Mstislav Rostropovitch die ze meteen kon opnemen; het concert begeleid door het Engels kamerorkest onder Britten zelf (Decca 425.100-2), de 3 suites op Decca 421.857. Authentieker kan haast niet en het is geen wonder dat deze uitvoeringen nog altijd als gouden standaard gelden. Later volgden in de cellosymfonie o.a. Tim Hugh (Naxos 8.553882) en Truls Mørk (BIS CD 420)  met respectabele interpretaties.

Maar Wispelwey komt ook met overtuigend gemak in deze eredivisie. Zijn enorme muzikaliteit is evident, net als zijn subtiele toon en zijn treffende lyrische overgave. Er schuilt een tamelijk duistere individualiteit, maar ook een treffende logica in het spel al was Rostropovitch destijds nog een graad intenser in deze tamelijk grofkorrelige compositie. De begeleiding van de Antwerpenaren is inspirerend goed.

In de Suite wordt een ook alweer lichtelijk duister karakter verzacht door incidenteel bijtende humor.