Bach, J.S.: Fluitsonates nr. 2 in Es BWV 1031, 3 in A BWV 1032, 5 in e BWV 1034 en 6 in E BWV 1035; Händel: Fluitsonate in b HWV 367b; Telemann: Fluitsonate in F TWV 41:F4. Sharon Bezaly (fl), Charles Medlam (bv) en Terence Charlton (kl). BIS CD 1689 (67’46”). 2008

Onder de title Barocking together zijn  hier zes fluitsonates bijeengebracht die misschien voor op authenticteit afgestemde oren wat controversieel klinken. Bezaly bespeelt namelijk een moderne Japanse 24 karaats gouden dwarsfluit van Muramatsu en de beide heren van het London Baroque repectievelijk een basviool van Julier naar een Bertrand uit 1705 en een Johnson klavecimbel naar een dubbelmanuaal instrument van Goermans-Taskin.

Maar voor wie zich over eventuele principiële bezwaren heen zet, is het puur genieten geblazen (sic). Het mooiste komen de virtuoze delen tot hun recht. In langzamer delen, zoals de Siciliano uit BWV 1035 had een houten barokfluit waarschijnlijk een warmer, lyrischer karakter kunnen tonen.

Daarbij komt dat Händel nadrukkelijk twee sonates schreef voor de traverso (anders was de flauto, de blokfluit, bedoeld). Laat nu uitgerekend HWV 367b een transcriptie van zo’n blokfluitsonate zijn. Maar in handen van Bezaly en haar partners is het in dit liefst zevendelige werk bijna een kwartier puur genieten. Het stijlgevoel en de techniek van de fluitiste worden danig op de proef gesteld. Beluister bandje drie met het virtuoze derde deel.

Charlston zorgde voor een mooie reconstructie van Bachs BWV 1032 en laat mooie klanken horen zoals bijvoorbeeld dankzij het gebruik van het luitregister in BWV 1034. De zwierige, luchtige sonate van Telemann is een leuke uitsmijter van bijna vijfeneenhalve minuut. Het geheel is met zwier en onopgesmukte virtuositeit afgewerkt.

De enige serieuze concurrentie met een moderne fluit komt van James Galway die ook een gangbare continuogroep ter beschikking had (RCA 09026-62555-2) en Bennett (ASV RSN 3008).