Brahms: Händelvariaties op. 24; 2 Rapsodieën op. 79; 6 Pianostukken op. 118; 4 Pianostukken op. 119. Murray Perahia. Sony 88697-72725-2 ( 78’46”). 2010

Voor iemand die met regelmaat wordt geplaagd door pees- of zenuwontstekingen in de pols lijkt het niet raadzaam om Brahms te gaan spelen. Dat Perahia dit toch doet, wijst waarschijnlijk op zelfvertrouwen en een goede conditie.

De Händelvariaties met fuga van Brahms behoren tot de beste variatiewerken voor piano.. Het thema, ontleend aan de 3 ‘Lessons for harpsichord’ is de eenvoud zelve, maar rond die eenvoud weeft Brahms een verbeeldingsvolle overdaad aan ideeën in 25 variaties. Zijn liefde voor Bach kan worden waargenomen in het hoogst contrapuntische klankweefsel en vindt zijn uiteindelijke coup de grâce in de slotfuga.

Onder Perahia’s handen worden alle technische en muzikale moeilijkheden verpletterd. Zijn voordracht wordt verder gekenmerkt door helderheid, afwisseling en sfeer.

De 2 Rapsodieën op. 79 zijn wel omschreven als de ‘meest temperamentvolle’ onder Brahms’ late pianowerken. Gelukkig speelt Perahia ze ook heftig, met een robuuste toon en een krachtige attaque. Bezonnen klinken de stukken uit op 118 en 119. Perahia roept hier niet zozeer het beeld op van de zwaar bebaarde, een sigaar rokende Brahms aan de vleugel als wel dat van de speciale wereld die even aanlokkelijk is voor de ietwat sentimentele als de intellectuele luisteraar.

Natuurlijk zijn er anders gekoppelde alternatieven van Katchen (Decca), Lupu (Decca), Angelich (EMI) en de jonge Grimaud (Warner), maar Perahia’s heldere, detailrijke betoog is eigenlijk hors concours.