Normal 0 21 false false false NL JA X-NONE /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:Standaardtabel; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-priority:99; mso-style-parent:""; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:18.0pt; font-family:"Univers","sans-serif"; mso-fareast-language:JA;}
Boccherini: 12 Celloconcerten. David Geringas met het Kamerorkest di Padova e del Veneto o.l.v. Bruno Giuranna. Claves CD 50-8814/6 (3 cd’s, 3u 23’30”). 1987
Boccherini: Celloconcerten nr. 4 in C G 477, 6 in D G 479, 7 in G G 480 en 8 in C G 481. Tim Hugh met het Schots kamerorkest o.l.v. Anthony Halstead. Naxos 8.553571 (74’). 1995
Boccherini: Celloconcerten nr. 3 in D G 476, 7 in G G 480, 9 in Bes G G 482; Aria accademia in Bes G 557. Christophe Coin met het Barokensemble Limoges o.l.v. Christophe Coin. Astrée E 8517.
Boccherini: Celloconcerten nr. 9 in Bes, G 482, 10 in D G 483, 11 in C, 12 in Es. Raphael Wallfisch met het Noordengels kamerorkest o.l.v. Nicholas Ward. Naxos 8.557589.
Boccherini: Celloconcerten nr. 7 in G G 480, 10 in D G 483, SInfonia’s in d (La casa del diavolo) op. 12/4, in Bes op. 21/5 G 497. Anner Bijlsma met Tafelmusik o.l.v, Jean Lamon. Duitse Harmonia Mundi RD 77867, 82876-60150-2 (67’21”). 1988
Net als Domenico Scarlatti voor hem stak Luigi Boccherini over van het Apennijnse schiereiland naar het Iberische om - in zijn geval - in dienst te treden van een Spaanse vorst. Zelfs een uitnodiging van de Pruisische koning Frederik II om naar Berlijn te komen, sloeg hij af. In Madrid bracht hij het ene na het andere werk op papier: enige symfonieën, vele strijkkwintetten (sommige met twee altviolen, sommige met contrabas), waaruit onder andere het in allerlei bewerkingen voortlevende beroemde Menuet stamt.
Zelf speelde de componist heel bravoureus cello en het is geen wonder dat hij het instrument virtuoos laat schitteren in een dozijn soloconcerten. Compleet waren die er al op Claves in heel mooie vertolkingen, maar ook Naxos heeft ze intussen waarschijnlijk compleet vastgelegd met verschillende solisten en begeleiders.
Het bekendst werd het Negende concert, dat decennialang in een geromantiseerde bewerking van Grützmacher werd uitgevoerd, maar dat tegenwoordig liefst meteen helemaal in ‘authentieke’ geest wordt voorgedragen.
Het bovenstaande groepje opnamen verdient in een uit vele uitgaven meer bestaande reeks speciale aandacht en neemt dus een voorkeurspositie in. Tim Hugh door de wijze waarop hij deel na deel mooie versieringen aanbrengt, Wallfisch vanwege de noblesse die hij in zijn voordracht legt (nr. 9 slaagde hier bijvoorbeeld prachtig), Bijlsma vanwege zijn verfijnde, elegante aanpak. Luister maar naar de manier waarop hij het Concert in G speelt. Maar ook Coin en de zijnen gaan heel stijlvol en elegant te werk.
Dit is de crème de la crème uit de huidige opnamen.