Bach, J.S.: Vioolsonates nr. 1 in b BWV 1014 en 3 in E BWV 1016; Fluitsonates in g BWV 1020 en in b BWV 1030; Siciliana uit Fluitsonate in Es BWV 1031. Lara St. John (v) en Marie-Pierre Langlamet (hp). Ancalagon ANC 139 (64’37”). 2011
Dat de Canadese violiste Lara St. John erg ondernemend is, blijkt wel uit de oprichting van haar eigen cd merk om controle over het hele opnameproces te hebben (met als producente Martha de Francisco, die vroeger in dezelfde rol lauweren oogstte in haar Baarnse Philipstijd) en de muzikale initiatieven die ze neemt.
Naast standaard repertoire als Bachs Vioolconcerten en de 6 Solovioolsonates- en Partita’s, Mozarts Concertante en Vioolconcerten nr. 1 en 3, kiest ze ongewoner repertoire zoals op haar Hindson/Corigliano/Liszt/Kennedy cd of de Vivaldi/Piazzolla combinatie (net als haar eerdere Bach in deze rubriek besproken) en maakt ze een uitstapje naar de volksmuziek op de cd Polkastra.
Van oorspronkelijkheid gespeend is ook niet haar idee om Viool- en Fluitsonates van Bach niet met klavecimbel, maar met harp uit te voeren. Ze ging daarbij niet over één nacht ijs en zocht samenwerking met de eerste harpiste van het Berlijns filharmonisch orkest.
Het is zeker niet voor het eerst dat de onderhavige werken van Bach in bewerkingen zijn vastgelegd. BWV 1016 was er bijvoorbeeld ook voor viool en orgel (Barinova/Royzman, Russian Compact Disc), BWV 1030 voor hobo en klavecimbel (Goritzki/Dähler, Claves 50-908) en Piguet/Tilney, Warner 5472-77440-2). Eventueel leuk vergelijkingsmateriaal.
Maar de meeste gedaanteverwisselingen ging de bekende Siciliano die ooit bekend werd door pianist Lipatti (EMI 566.988-2), maar onder meer ook verscheen voor euphonium en piano (Fisher/Lawson, Troy 162) en voor hobo, harp en viool (Schellenberger, Süß en Stoll, Capriccio 10.483).
De vervreemding van de harp ten opzichte van het klavecimbel is niet zo bijster groot, al klinkt de harp natuurlijk beduidend warmer en milder, ronder. De violiste speelt haar partijen geheel conform de verworvenheden van de huidige algemeen aanvaarde stijlopvattingen met mooie accenten, agogiek en nuancen. Ze houdt haar toon mooi aan de lichte kant. Het resultaat ademt een aangenaam kalme sfeer zonder in een blijk van muziektherapie te vervallen. Het gaat hier om een boeiende muziekervaring.
De uitvoerenden vormen een volmaakt team hoewel ze maar sporadisch langdurig zullen samenwerken. Er wordt ongecompliceerd, instinctief gemusiceerd met een overtuigende technische beheersing. Dat de viool robuuster klinkt dan de niet al te present opgenomen harp is niet zo’n bezwaar.