Bach, C. Ph. E.: Celloconcerten in a Wq. 170, Bes Wq. 171 en A Wq. 172. Hidemi Suzuki (vc) met het Bach Collegium Japan. BIS CD 807 (67’31”). 1996

Bach, C. Ph. E.: Celloconcerten in a Wq. 170, Bes Wq. 171 en A Wq. 172. Anner Bijlsma met het orkest van de Age of enlightenment o.l.v. Gustav Leonardt. Virgin 790.800-2 (70’08”). 1988

In het tekstboekje betreurt Suzuki het dat zoveel cellisten zich beklagen over het feit dat ze zo weinig concertant materiaal ter beschikking hebben, maar dat ze blijkbaar de fijne bijdragen van deze Bachzoon niet kennen (of niet de moeite waard vinden).

Wie de stukken eenmaal heeft gehoord, is blij met de aanstekelijke energie uit de snelle delen en de tere lyriek in de langzame. Het enige probleempje voor de uitvoerende cellist kan zijn, dat hij zich zonder te forceren misschien wat moeilijk kenbaar kan maken als hij het in het lage register tegen het orkest moet opnemen.

Suzuki schept als aanzet een flinke energiestroom in de orkestrale ritornelli van de hoekdelen en het met vaart en engagement spelende orkest volgt hem hierin erg goed. De solist fraseert heel welsprekend en speelt hoogst geëngageerd.

Bijlsma wordt door een iets groter ensemble begeleid en toont zich bijzonder stijlvol. Hij graaft dieper in de muziek dan Suzuki, is expressiever. Waar Suzuki excelleert in de snelle delen, doet Bijlsma dat op intenser wijze in de langzame.