Bach, C.P.E.: Hamburgse Sinfonia’s nr. 1-6 Wq. 182/1-6. The English Concert o.l.v. Trevor Pinnock. Archiv 477.5000 (64’50”). 1979

Bach, C.P.E.: Hamburgse Sinfonia’s nr. 1-6 Wq. 182/1-6. C.P.E. Bach kamerorkest Berlijn o.l.v. Hartmut Haenchen. Capriccio 10106 (63’36”). 1985

Met hun nadruk op de emotionele manipulatie van de luisteraar vormen de sinfonia’s van de Berlijnse Bach een toonbeeld van de empfindsame Stil, die hij vooral ook in zijn klavecimbelwerken liet horen. Het gaat om intense, compacte werken die volgens eenzelfde patroon zijn samengesteld: een snel, geagiteerd deel wordt gevolgd door een lichtelijk treurig langzaam dito en het stuk wordt  snel en vrolijk afgesloten.

De reeks Hamburgse sinfonia’s  vormen daarvan de beste en avontuurlijkste voorbeelden. Ze waren besteld door baron van Swieten (die later ook Haydn en Mozart protegeerde). Hij liet de componist gelukkig geheel de vrije hand. Het resultaat is inderdaad heel origineel met  onverwachte veranderingen van toonaard, plotselinge dynamische contrasten en onderbrekingen van de muziekstroom. Dat alles zorgt voor een rusteloze opwinding.

Dat deze muziek niet zo eenvoudig uitvoerbaar lijkt, is vooral voor Haenchen geen probleem. Hij vermijdt goed voorbereid alle valkuilen en neemt de stemmingswisselingen serieus. De snelle delen razen voorbij en de langzame hebben soms haast iets slooms.

Soms is het ensemble wat overenthousiast en is het samenspel even rafelig, maar dat stoort nauwelijks. Pinnock gaat wat beheerster te werk en beschikt over een iets hechter ensemble, maar hij gaat ook wat afstandelijker, koeler te werk. Hier is keuze tussen twee mooie alternatieven.