Bizet: Symfonie in C; Arlésiennesuites nr. 1 en 2. Frans Nationaal omroeporkest c.q. Royal philharmonic orkest o.l.v. Thomas Beecham EMI 747.794-2, 567.231-2(64’48”). 1956/9

Bizets mooiste orkestwerk is feitelijk deze al in 1855 als zeventienjarige geschreven symfonie. Het werk werd echter pas in 1935 voor het eerst uitgevoerd omdat het pas twee jaar eerder door Bizets biograaf D.C. Parker in de archieven van het Parijs’ Conservatorium was teruggevonden.

Net als zijn voorbeeld, de eerste symfonie van Gounod, heeft het werk een geen claim op oorspronkelijkheid, maar het is een monter en fris werk dat ingenieus in elkaar zit en iets ongeremds heeft. Een soort Franse versie van de symfonieën van de jonge Schubert, heel melodieus en prachtig transparant georkestreerd. Net als de vroege werken van Mendelssohn is er niets minderwaardigs aan. In tegendeel.

De charmante en lichtvoetige weergave door Beecham is eigenlijk nooit meer overtroffen. Hij weet als vrijwel geen ander raad met de nogal ingewikkelde structuur van het werk.

Finesse en vaart genoeg, vooral in de finale. En de hobo blinkt uit in het langzame deel.