Bach, J.S.: Franse suites nr. 1-6 BWV 812/7; Pianosuites in a BWV 818a en in Es BWV 819a. Davitt Moroney. Virgin 561.653-2 (2 cd’s, 2u. 23’41”). 1990

De titels voor de Engelse en Franse suites werden niet door Bach zelf gekozen en hun betekenis is nogal onduidelijk, ook omdat er geen wezenlijke onderlinge verschillen zijn. Het is pure luistermuziek, niet didactisch bedoeld.

De reeks deeltjes met steevast een kalme allemande, gevolgd door een vlottere courante, een statige sarabande en een uiterst levendige gigue is doorgaans gelijk. Naar verhouding zijn de Franse suites minder groots dan de Engelse; de sarabandes en kortere deeltjes zijn wat minder contrapuntisch en vertonen nogal veel overeenkomst met de bloemrijke stijl van Couperin me wie Bach heeft gecorrespondeerd.

Bij de vele uitvoerenden van dit zestal werken is Davitt Moroney iemand die zich onderscheidt doordat hij dieper dan gewoonlijk in de bronnen van deze Franse suites dook. Daardoor kwam hij tot bijzondere, waardevolle oplossingen die een vreugde moeten zijn voor puristen.

De vertolkingen klinken evenwichtig, ongehaast, galant dus inderdaad met een onderstreping van de Franse relatie. De articulatie is helder, er ontbreekt geen herhaling en er was zelfs nog ruimte voor twee minder bekende extra suites die beslist authentiek zijn omdat ze in de kopie van een  manuscript van Bachs leerling Heinrich Nikolas Gerber uit 1725 zijn teruggevonden.

Moroney bespeelt een fraai klinkend John Philips instrument, gemaakt naar een Rückers/Taskin voorbeeld.

Wie vast wil houden aan de piano, kan terecht bij Hewitt (Hyperion CDA 67121/2), Schiff (Decca 433.313-2) of Hogwood (Decca 466.736-2) en zelfs Gould (Sony SM2K 52609-2).