Busoni: Arlecchino op. 50 K. 270; Turandot K. 273. Ernst Theodor Richter, Thomas Mohr (b), Mechtild Gessendorf (s) Wolfgang Holzmair (b), Philippe Huttenlocher (b) en Stefan Dahlberg (t) met het Ensemble van de Opéra Lyon o.l.v. Kent Nagabo. EMI 759.313-2 (2 cd’s, 2u. 16’47”). 1992

Busoni’s Turandot is gebaseerd op dezelfde stof die Puccini voor zijn opera gebruikte en was bedoeld als gezel voor zijn eerdere eenakter Arlecchino. Samen werden deze werken voor het eerst in 1917 opgevoerd onder de titel La nuova commedia dell’arte. 

Het gaat om briljante voorbeelden van Busoni’s weliswaar eclectische, maar toch hoogst persoonlijke stijl. De werken zijn georkestreerd voor bescheiden krachten die de componist met een groot gevoel voor economie en esprit inzet.

In feite is Turandot het betere werk met zijn meerlaagse oosters georiënteerde melodieën en zijn chinoiserieën hoewel die stemming aan het begin van de tweede akte even doorbreekt wanneer hij opvallend genoeg even Greensleeves introduceert.

Wel toont de muziek voor het neoklassieke Turandot een volledig meesterschap wat de menselijke stem betreft. Kan zijn dat Busoni wat minder effectief is dan Puccini, hij zorgt wel voor een goed samenhangend theaterstuk.

In de realisatie van Busoni’s twee komische opera’s toont Nagano een juist karakter in een geladen uitvoering, ook al is veel van de vocale inbreng niet opvallend of markant. Mechtild Gessendorf is een goede Turandot, maar Stefan Dahlberg is als Kalaf wat te eendimensionaal. Nu is het koor weer eens relatief te krachtig opgenomen.