Barber: Vanessa. Christine Brewer (s), Susan Graham (ms), Catherine Wyn-Rogers (ms), William Burden (t) met de BBC Singers en het BBC Symfonie orkest o.l.v. Leonard Slatkin. Chandos CHSA 5032 (2u. 01’49”). 2003

Om een collega operacomponist uit te nodigen om een libretto te schrijven voor een eigen opera, kan heel handig zijn, zoals de samenwerking tussen Boito en Verdi vroeger bewijst. Barber werkte met Gian Carlo Menotti om Seven Gothic tales van Isak Dinesen geschikt te maken voor zijn opera. 

Eén van de personen in die verhalen van Dinesen leeft eenzaam en in afzondering hoewel ze heel mooi is. Ze voelt zich verloren: ‘Ze wist dat ze niet bestaat want niemand keek ooit naar haar om’. Ook de volwassen Vanessa verkeert in zo’n situatie terwijl ze wacht op de mogelijke terugkeer van haar trouweloze minnaar Anatol. Wanneer hij inderdaad terugkeert, blijkt het om een bedrieger te gaan.

Hoewel het werk uit 1958 zelfs in de Engelstalige wereld niet vaak wordt opgevoerd, bestaan er wel drie opnamen van. Daarvan is de uitgave van deze concertante ‘live’ uitvoering in Londens Barbican Centre in menig opzicht de beste. Dat is voor een groot deel te danken aan de uitstekende geluidskwaliteit.

Maar ook de vertolking als zodanig verdient alle lof. Christine Brewer is in de titelrol de volkomen Vanessa met al haar twijfels, angsten en teleurstellingen. Uitstekend gedaan. Susan Graham is met haar warme mezzo een inlevende Erika en Catherine Wyn-Rogers doet ook haar best, maar klinkt feitelijk wat te jeugdig voor een oude barones.

Misschien klinkt de Anatol van William Burden – minstens zo’n boef als Pinkerton in Puccini’s Madama Butterfly – wat te sympathiek omdat hij zo fraai zingt. De ondankbare rol van de dokter is in goede handen bij Neal Davies.

Leonard Slatkin lijkt de juiste man om dit werk zo idiomatisch en kernachtig als maar kan te leiden bij deze heel geslaagde opname. De muziek blijkt niet altijd even geweldig, maar is knap geschreven als stemmingsmuziek. Als zodanig moet deze liefst ook worden genoten.