Brahms: Cellosonates nr. 1 in e op. 38 en 2 in F op. 99. Laura Buruiana (vc) en Matei Varga (p). Coviello COV 51204 (51’26”). 2011
Hoe het ouder worden van een componist zijn weerslag kan vinden in zijn muziek, wordt mooi geïllustreerd door zijn beide cellosonates. Hij werkte van 1862-1865 aan de eerste sonate die oorspronkelijk ook een Adagio bezat maar dat werd door de zelfkritische componist vernietigd. Als gevolg beschikken we nu over een driedelig werk met een wat duister, vragend eerste deel, een tweede deel dat iets van een achttiende eeuwse pastiche heeft en een pittige finale.
De Sonate nr. 2 uit 1886 is in alle opzichten grootser, openhartiger overeenkomstig het Zwitserse landschap waarin het werk die zomer ontstond. Nummer 1 is gebaat bij een milde aanpak, nummer 2 bij meer contrast en aan die voorwaarden wordt hier goed voldaan
De in 1980 in Hongarije geboren, in Parijs wonende celliste Laura Buruiana geeft beide werken op gelijkwaardig hoog niveau weer, goed rekening houdend met het mineur karakter van nr. 1 en het majeur dito van nr. 2. Ze houdt straffe, niet te snelle tempi aan en weet alle lyriek uit de muziek te halen. Op de techniek en de toonkwaliteit valt niets aan te merken, evenmin als op Buruiana’s sympathie voor deze muziek. Ook aan inzicht ontbreekt het haar niet.
Daarmee profileert Buruiana, die zich eerder op Zig-Zag Territoires en Naxos als lid van het Trio Brancusi aan werken voor pianotrio van Enescu wijdde en zojuist ook de complete werken voor cello van Mendelssohn met Ferenc Vizi voor Coviello opnam zich als een celliste om in de gaten te houden.
Pianist Matei Varga toont zich een gelijkwaardige partner die soms even een leidende rol speelt en meestal voor een stimulerende begeleiding zorgt.
Concurrentie van Rostropovitch/Serkin (D), Iserlis/Hough (Hyperion), Lery/Wieder-Atherton (RCA), Wispelwey/Lajic (Channel Classic) en vele andere voortreffelijke duo’s hoeft het Hongaarse paar niet te vrezen met het getoonde hoge uitvoeringsniveau. Dat is op zichzelf al een compliment.