Bridge: Cellosonate in d H. 125; Elegie H 47; Serenade H23; Meditation H.103a; Bosmans: Cellosonate in a; Nuit calme. Mayke Rademakers en Matthijs Verschoor, QuintOne Q 07002 (63’24”). 2007
Frank Bridge (1879-1941) en Henriëtte Bosmans (1895-1952), grofweg generatiegenoten uit Engeland en Nederland zonder directe stijlverwantschappen, maar wel met een eigen idioom. Omdat we in Nederland niet al te attent en zorgvuldig met onze componisten omgaan, is zelfs hier Bridge bekender dan Bosmans.
Wat dat betreft valt nog veel in te halen en goed te maken. De Cellosonate van Bridge is een werk dat feitelijk tijdens W.O. I (in de periode tussen 1913 en 1917) ontstond en ademt iets van die sombere tijd, maar bezit ook een zekere noblesse. Van deze sonate die als zijn meesterwerk wordt beschouwd, bestaat uiteraard al een aantal andere opnamen, waarvan die van Birkeland en Anvik (Simax PSC 1160) als de meest representatieve geldt, gevolgd door die van vader en zoon Wallfisch (Chandos CHAN 8499).
Maar ook het Nederlandse duo voelt dit idioom goed aan en geeft er een doorleefde, fraai afgewerkte vertolking van. Datzelfde geldt voor de kortere werken die vroeger – tussen 1903 en 1912 – ontstonden en waarvan telkens de sfeer raak wordt getroffen. De Meditation klinkt iets lichter wanneer hij op altviool wordt gespeeld, zoals eigenlijk mogelijk de bedoeling was. Dat is te horen van het Bridge Duo (London Independant Records LIR 011).
Dat de cello in het leven van Henriëtte Bosmans een erg grote rol speelde, is niet verwonderlijk. Haar vader was solosolist in het Concertgebouworkest, maar overleed al toen ze één jaar was; zijn instrument werd echter door haar gekoesterd.
Die celloliefde blijkt ook uit een aantal, meest vroege composities voor het instrument: twee celloconcerten uit respectievelijk 1921 en 1924, de hier besproken sonate uit 1926 en een Poème voor cello en piano uit 1926, net als Nuit calme.
De sonate is een heel expressief, vrij donker gekleurd werk met nog duidelijk invloeden van de Duitse (laat)romantiek. Nuit calme is een rustige meditatie.
Het hechte duo Rademakers/Verschoor toont een haast intuïtief gevoel voor deze materie die heel geëngageerd, met het juiste stijlgevoel en met een eensgezind perfectionistische attitude wordt afgewikkeld.
Op vrijwel eenzelfde hoog niveau als door het duo Doris Hochscheid en Frans van Ruth dat deze werken zelfs tweemaal vastlegde. Eerst in 2003 op Tatlin TA 002 met werk van Van Delden, daarna in 2011 op Audiomax 903.1703-8 in het kader van een volledige reeks opnamen van Nederlandse werken voor cello en piano, in dit geval met stukken van Schäfer en Hekking.