Brahms: Hoorntrio in Es op. 40; Serenade nr. 1 in D op. 11 (bew. voor nonet door Boustead). Tsjechisch nonet en Ivan Klánsky (p). Praga PRD 250.148 (69’40”). 2000

Beschouw het Hoorntrio als een lekker aperitief voor de hier bijzondere versie van de Serenade. Dat trio wordt keurig, muzikantesk en met smaak uitgevoerd – Tsjechische instrumentalisten heten nu eenmaal van nature iets bijzonders te hebben – maar wanneer je het werk met nog beter gekwalificeerden als Isabelle Faust, Alexander Melnikov en Teunis van der Zwart nog fraaier kunt horen op Harmonia Mundi HMC 90.1981 met de door Brahms bedoelde natuurhoorn is deze van secundair belang, hoe mooi op zichzelf ook. 

Nee, hier gaat het vooral om de Serenade herleid tot zijn essentie en door Brahms aanvankelijk als deeltijdmusicus werkzaam aan het conventionele hof in Detmold als gedachte oervorm voor een nonet bestaande uit fluit, klarinet, hobo, fagot, hoorn, viool, altviool, cello en contrabas. De bewerking is van Alan Boustead uit 1988.

Het voordeel van de nu kleine schaal is onder meer dat individuele details veel meer kansen krijgen. Dat deze musici daar gretig van gebruik maken, spreekt haast vanzelf. Maar ook het ensemble als geheel schittert in een gedisciplineerde. toegewijde en haast onbekommerd rustieke uitvoering. Dit is een heel waardevol alternatief van de in de aan de Serenade gewijde Vergelijkende Discografie genoemde ‘normale’ vertolkingen.