Beethoven: Vioolsonates nr. 3 in Es op.12/3, 4 in a op. 23 en 9 in A op. 47 Kreutzer. Francesca Dego en Francesca Leonardi. DG 481.0910 (80’27”). 2013
Bekend is de anekdote van Brahms en Mahler die in Wenen langs de Donau wandelen, waar Brahms zijn sombere gedachten over ontwikkelingen op muziekgebied in het algemeen en compositorisch terrein in het bijzonder uit. Waarop Mahler naar de rivier wijst en opmerkt: “Kijk, daar gaat de laatste golf”.
Evenmin als Mahler hoeven we aan het begin van 2014 beducht te zijn voor het opdrogen van de stroom hoogbegaafde jonge musici, waar we juist een explosie van vrouwelijk talent kunnen waarnemen. Helaas nog wat uit het zicht van West en Noord Europa behoren de Italiaanse Francesca’s op deze cd tot die uitverkorenen.
Nadat Francesca Dego (1989) eerder met veel lef op het prestigieuze gele DG label debuteerde met Paganini’s 24 Caprices (DG 481.0025), is ze nu met haar vaste pianopartner Francesca Leonardi begonnen aan een integrale opname van Beethovens tien vioolsonates. Al eerder namen ze de Frühlings- en Kreutzersonate op een onbekend label op. Dit is het veelbelovende begin daarvan. Als dat project is voltooid, wordt het interessant om te bezien in hoeverre van een logisch doorgetrokken interpretatieve lijn sprake is. Die lijn begint – om slechts de belangrijksten aan te geven – in 1936 bij Kreisler/Rupp (Naxos 8.110969/71) en loopt verder via Heifetz/Bay (1952 RCA 8869-191555-2), Schneiderhan/Kempff (1952 DG 463.605-2), Grumiaux/Haskil (1956, Philips 422.140-2), Szeryng/Häbler (1978 Philips 446.521-2), Perlman/Ashkenazy (1975 Decca 421.453-2), Kremer/Argerich (1993 DG 447.058-2), Dumay/Pires (2001 DG 471.495-2), Faust/Melnikov (2008, Harmonia HMC 90.2025/7) en Kavakos/Pace (Decca 478.3523).
Zo bezien is de concurrentie overweldigend. Maar nu al blijkt dat Dego en Leonardi zeer beslagen ten ijs komen. Hoewel Beethoven deze sonates naar het voorbeeld van Mozart ontwierp ‘voor piano en viool’ is het onwaarschijnlijk dat hij de piano steeds een leidende rol toevertrouwde. Beide instrumenten zijn gelijkwaardig in de beste kamermuziek traditie.
Dego en Lenardi tonen zich musici die precies weten waar het op aan komt. Verbeeldingsvol zijn ze nu eens assertief fel, dan weer ingetogen lyrisch. Zo ontstaat met alle nuancen daar tussen een breed expressiegamma. Het lijkt wel dat hoe beter de pianiste is, hoe beter de violiste reageert. Het samenspel sluit als een bus. Juist ook de Kreutzersonate, een ware vuurproef, slaagde met grote welsprekendheid en vitaliteit.
Het is gewoon heerlijk om naar twee musici te luisteren die geen enkele moeite hebben met de noten en die al hun energie kunnen steken in hun gezamenlijke interpretatie. Ook de opname is van prima gehalte. Aardige bijkomstigheid: voor het eerst in de discografische historie levert een geheel Italiaans duo zo’n mooie prestatie. De volgende cd verschijnt in november 2014, de laatste in april 2015. Het handigst is het bestellingen via Amazon te laten lopen.