Bernstein: West Side Story. Cheyenne Jackson (Tony). Alexandra Silber (Maria), Jessica Vosk (Anita), Kevin Vormann (Riff) e.a. met het San Francisco Symfonie orkest en –koor o.l.v. Michael Tilson Thomas. SFS 821936-0059-2 (2 cd’s, 1u. 22’51”). 2013
Najaar 1957 beleefde Leonard Bernstein een hoogtepunt in zijn carrière en successen. Niet alleen werd hij aangesteld als dirigent van het New York filharmonisch orkest, maar hij scoorde op Broadway ook met de vrij baanbrekende musical West Side Story.
Acht jaar eerder had choreograaf Jerome Robbins het idee voor een musical op het thema van Shakespeare’s Romeo and Juliet, maar dan spelend in het moderne New York. Al snel koos hij Bernstein als componist, toneelschrijver Arthur Laurents en de jonge Stephen Sondheim als liedschrijver.
Robbins’ rol was essentieel omdat de dans een cruciale rol speelde en er was een jonge, energieke bezetting nodig om ook dat element recht te doen. Het gaf Bernstein de mogelijkheid om de rivaliserende Puertoricaanse en Amerikaanse bendes te voorzien van typerende dansritmen: mambo’s, cha-cha-cha’s en een huapango aan de ene kant en jazz en rock-‘n’-roll aan de andere. Maar de partituur is niet alleen kleurrijk, hij zit vol goed geïntegreerde, fraaie melodische vondsten met een werkelijk tragisch slot om het geheel pakkend af te ronden.
Van alle composities van Bernstein sommen de voor het theater bestemde werken het beste op wat en wie hij was en daarvan is West Side Story het baanbrekendst en het meest melodieus.
De fonografische geschiedenis van het werk is kort en overzichtelijk. Deze begint met de eerste opname op basis van de soundtrack van de film met Carol Lawrence, Larry Kert en Chita Rivera onder Bernstein en is met de oorspronkelijke bezetting uit 1957 (Sony SK 60724, SMK 48211), sprankelt vol jeugdige energie, maar is niet honderd procent volledig en maar matig goed vastgelegd op één cd.
De tweede is van Bernstein zelf uit 1984 (DG 415.253-2 en 457.199-2 op 2 cd’s of 1 dvd 073.017-9) en heeft bij alle waardering als bezwaar dat drie operazangers werden uitgekozen voor de hoofdrollen: José Carreras, Kiri te Kanawa (met een verkeerd Spaans accent) en Kurt Ollmann. Geen wonder dat het resultaat zo controversieel was.
Een derde is nagenoeg onbekend met Paul Manuel, Tinuke Olafimihan en Nicholas Warnford onder John Owen Edwards uit 1993 (TER CDTER 1197)
Dan is er nog een vermoedelijk fragmentarische uitgave van Mike Eldred en Betsi Morrison met Kenneth Schermerhorn uit Nashville uit 2001(Naxos 8.559126).
Uit San Francisco komt nu de vierde ‘volledige’ opname. Daarin valt eindelijk alles op zijn plaats. Om te beginnen is hij echt volledig, gebaseerd op de oorspronkelijke productie en choreografie van Robbins. Met een echt boekje van 100 bladzijden, waarin werkelijk alle relevante gegevens, een interviewtje met de dirigent, historische aantekeningen, een samenvatting van de inhoud, de volledige tekst, biografietjes van de uitvoerenden en wat foto’s van hen.
Hoewel het om een concertante uitvoering en niet om een theaterproductie gaat is te horen dat de zangers deze rollen wel als zodanig kennen en hebben beleefd. Cheyenne Jacksons heeft weliswaar een niet al te grote stem, maar zijn sympathieke uitbeelding van Tony, zowel en zijn soli als in zijn duetten met Maria maakt duidelijk dat hij zich volkomen in deze rol heeft ingeleefd. Gelukkig heeft hij ook geen moeite met de hoge tonen zodat hij blijft overtuigen tot aan het eind van ‘Something’s coming’.
Zijn Maria, Alexandra Silber, is een pareltje. Haar vermogen om op hem te reageren en de lach en de traan van de heldin uit te drukken, klinkt heel realistisch. Tot in de details zoals bij Ragnar Bohlin als leider van de Jets is alles geloofwaardig en Tilson Thomas dirigeerde met een geloof in iedere noot. Dat gevoel wist hij heel goed op het hem vertrouwde orkest over te dragen.
Op de hoogwaardig in 96kHz/24-bit gemaakte opname uit de akoestisch heel geschikte Davies Symphony Hall valt gelukkig ook niets aan te merken. Lest best dus wat West Side Story opnamen aangaat.