Berg: Lulu. Barbara Hannigan, Dietrich Henschel, Charles Workman, Natasha Petrinsky, Frances Bourne, Tom Randle, Pavlo Hunka e.a. met het Ensemble van de Muntschouwburg Brussel o.l.v. Paul Daniel. Bel Air BAC 109 (2 dvd’s, 3u.14’). 2012

Twee personen bepalen het welslagen en het karakter van deze Brusselse productie: regisseur Krzystov Warlikovsky en sopraan Barbara Hannigan. De regisseur richt zich meer dan ooit op dieptepsychologie en dus op de aantrekkingskracht van eros en thanatos. Zijdelings maakt hij er een tweede als met een toespeling op de opdracht bij Bergs vioolconcert een ‘ter herinnering aan een engel’ van.

En Hannigan zingt niet alleen als sensuele, intelligente Lulu, maar ze ís ook Lulu als een ‘tragische elf’, als een bewonderenswaardige kameleon die bovendien heel professioneel, haast animalistisch danst. Door haar volkomen muzikale beheersing van de titelrol met veel lastige hoge noten komt ze waarschijnlijk makkelijker toe aan het op bijzondere wijze volvoeren van het met lenige souplesse acteren van deze lastige rol. Ze leerde daarvoor zelfs op spitzen te lopen en te dansen.

Als contrast daarop is de visie van dirigent Paul Daniel wat aan de koele, maar verder best geëngageerde kant met zij van zowel dramatiek als schoonheid vervulde invulling van de orkestpartij.

Gelukkig zijn ook de meeste rollen overwegend heel goed bezet. Naast Hannigan vallen vooral Dietrich Henschel (Dr. Schön, zeer genuanceerd en kleurrijk maar wel met passend droge stem gezongen en dan een huiveringwekkende Jack the Ripper) en glamourgirl mezzo Natasha Petrinsky (Geschwitz) met haar prachtig warme lage register positief op. En ook zij weet heel goed te acteren. Charles Workman (Alwa) blijft hier duidelijk wat bij achter. Goed voldoet Tom Randle (schilder/neger). En ook Pavlo Hunka valt positief op als Schigloch.

Opvallend in deze productie zijn ook de onbegeleide prologen en tussenspelen. In een daarvan zien we vijf minuten lang de instorting van een ballerina. Intrigerend, maar ook wat decadent want feitelijk niet ter zake.

De decors van Malgorzata Szczęśniak versterken de nachtmerrie achtige sfeer; Hannigan verschijnt vooral halfnaakt. 

De camera(s) hebben soms even moeite om de handeling te volgen.