Fanny Azzuro: 1905 Impressions. Ravel: Miroirs; Debussy: Images 1; Albéniz: Iberia boek 3. Paraty 116224 (70’54”). 2016
Natuurlijk was het niet alleen Shostakovitch die in 19 met zijn Symfonie nr. 11 ‘Het jaar 1905’ de eerste Russische omwenteling behandelde. Denk verder aan Vaughan Williams met God be with you till we meet again, aan Janáček met de Pianosonate 1.X.1905, een Berceuse van Ludolf Nielsen, de Langsamer Satz M. 78 van Webern en zo is er ongetwijfeld meer.
Ook in Frankrijk en Spanje speelde dat jaar een rol, zij het niet zo nadrukkelijk. Maar de Franse pianiste Fanny Azzuro ging het daarom niet in de eerste plaats. Ze wil 10 maart 2018 in het Parijse Café de la danse een benefietconcert organiseren voor de nabestaanden van de slachtoffers die tijdens de aanslag van 13 november 2015 werden gemaakt. Wanneer we die aanleiding even buiten beschouwing laten, is bij deze uitgave sprake van een aardig programma.
Zoals de titel Miroirs suggereert gaat het in dit werk om beelden die door Ravels persoonlijkheid worden weerspiegeld.’Noctuelles’ (nachtmotten) flitst en fladdert op een manier die zowel indirect als scherp is. Ravel beweerde dat ‘Oiseaux tristes’ (droeve vogels) het beeld van ‘de apathie van een somber bos tijdens de warmste uren van een zomerdag’ moest oproepen. De rusteloze harmonieën zorgen inderdaad voor een ongemakkelijke, drukkende sfeer. De vochtig-warme lucht wordt weggeblazen door de verkwikkend koele bries van ‘Une barque sur l’océan’ (een schuit op de oceaan) waarin de sprankelende, vloeiende pianolijnen die al in Jeux d’eau werden verkend, nog beeldender en suggestiever zijn. ‘Alborado del gracioso’ (ochtendlied van de nar) is het populairste deel; het roept en Spaanse sfeer op met gitaargetokkel, klikkende castagnetten en ongeremd sensuele melodiek. Het laatste deel, ‘La vallée des cloches’ (de vallei der klokken) schijnt op het klokgelui rond het middaguur in Parijs te zijn geïnspireerd.
Ook in de drie deeltjes van Images 1 van Debussy – ‘Reflets dans l’eau’, ‘Hommage à Rameau’ en ‘Mouvement’ – gaat het om vluchtige indrukken van weerspiegelingen op het water, een eerbetoon aan zijn grote voorganger en ‘beweging’ – en, niemand zal zich verbazen, dat is ook in Iberia 3 van Albéniz het geval met ‘El Albacin’, ‘Polo’ en ‘Lavapies’.
Als een begenadigde coloriste schildert Fanny Azzuro op evocatieve wijze al die impressies na en onthult ze de verschillende texturen. Dat het ook anders, mogelijk beter kan dan al door anderen als Hamelin, Thibaudet en Larrocha is getoond, doet er bij zo’n aardig samengesteld recital minder toe.