Francesca Aspromonte: Prologue. Monteverdi: ‘Dal mio permesso amato’ uit L’Orfeo; Caccini: ‘Io che d’alti sospiro’ uit L’Euridice; Cavalli: ‘Caduta è Troia’ uit Didone; ’Nelle grotte arimaspe’ uit Eritrea; ’Sinfonia… Non mi è Patria l’Olimpo’ uit Ormindo; Cesti: ’Sinfonia…Amore et imeneo’ uit Il pomo d’oro; ’Sinfonia… De’gotici splendori’ uit; Stradella: Sinfonia a due violini e basso; Sinfonia… Cessate, oh fulmini!’ uit Gli equivoci in amore;  Landi: ’Sinfonia…Prologue Roma son io’ uit Il Sant’Alessio; Rossi: ‘Vaghi rivi’ uit Il palazzo incantato, ovvero La guerriera amante; Scarlatti, A.: ’Sinfonia… Cessate, oh fulmini!’ uit Gli equivoci in amore. Met Il pomo d’oro o.l.v. Enrico Onofri (Pentatone PTC 5186-646 (74’31”). 2016 

De Italiaanse sopraan Francesca Aspromonte viel op cd voor het eerst met haar frisse stem op door haar mooie rollen in Santa Editta, vergine a monaca, regina d’Inghilterra van Stradella, Rossi’s Orfeo (waarin ze naast Judith van Wanroij zong) en 17 Peccati capitali van Monteverdi (Alpha 249).

Terecht krijgt ze hier op een solo cd de ruimte om zich nader te profileren met een aantal grotendeels onbekende aria’s uit de Italiaanse barok.

De titel van deze uitgave kan in tweeërlei opzicht worden opgevat: inhakend op de desbetreffende aria uit de opera Il Sant’Alessio van Landi en  als uiting van een uitdaging aan het begin van een glanzende loopbaan van de hier 27-jarige.

Als belangrijke voorwaarde van welslagen beschikt de zangeres ook over een volmaakte techniek. Geen wonder dat men slechts bewonderend naar haar kan luisteren. Een jaloersmakend overtuigend (na wat voorafging  enigszins laat) debuut.