Liszt: Pianosonate in b S. 178; La lugubre gondola S. 200, Nuages gris S. 199; Unstern! Sinistre! S. 208; Aux cyprès de la Villa d’Este I S. 163/2; Saint François d’Assise: ‘La prédication aux oiseaux’ S. 175/1; Les jeux d’eau à la Villa d’Este S. 163/4; Vallée d’Obermann S. 160/6; Wagner: Pianosonate in A WWV 85; Berg: Pianosonate op. 1; Scriabin: Pianosonate nr. 9 in F op. 68; Bartók: Nénie op. 9a/4; Stroppa: Tangata manu; Ravel: Jeux d’eau; Messiaen: Le traquet stapazin. Pierre Laurent Aimard. DG 477.9439 (2 cd’s, 2u 26’07”). 2011

Op een heel bijzondere manier brengt Aimard een eerbetoon aan de vorig herdachte tweehonderdjarige Liszt. Bij nader inzien is het veelomvattende en tamelijk verrassende programma gebaseerd op de recitals die de pianist tijdens het Lisztjaar gaf en die hij in het Wiener Konzerthaus in mei 2011 liet registreren met gelukkig doodstil publiek en zonder applaus.

Ondanks wat toelichtingen in het bijgaande boekje blijft het verband dat de gespeelde werken met Liszt hebben wat vaag en dus duister. Voor de hand liggende connecties staan naast nogal vergezochte al schijnt de gemeenschappelijke basis toekomstgerichtheid te zijn. Vooral de tweede cd is in dit opzicht in zijn reis vanuit de duisternis naar het licht interessant. Het stuk van de Italiaan Marco Stroppa (1959) heeft niet veel om het lijf.

Maar zoals Aimard  alles speelt zet heen over alle eventuele bedenkingen en twijfels. Het is curieus de zwakke sonate van Wagner eens te horen, vooral als deze een zo goede, maar uiteindelijk niet geheel overtuigende pleitbezorger heeft.

Hoogtepunten vormen de late werken van Liszt, iets meer vaart was echter Vallée d’Obermann ten goede gekomen. En de bekende Lisztsonate? Die klinkt heel doorwrocht en is naar verwacht van deze pianist van een groot technisch meesterschap. Maar de emotie, de passie hadden best op een wat hoger plan mogen getoond.

De pianoklank kan er goed mee door, maar had voller gekund: het risico van een zaalopname.