Velden, Mieneke van der: Musickes sweetest joyes. Simpson: The division-viol (ged); Hume: Captain Humes poeticall musicke (ged); Locke: ‘Duo for 2 bass viols’ uit Suite voor 2 gamba’s nr. 3 in c; Dowland: A pilgrims solace (gd); Lanier: Like hermit poor; Corkine: Lessons for the lyra viol (ged). Met Fred Jacobs (luit, theorbe), Jaap ter Linden (vdg), Peter Kooij (bs) en Johannette Zomer (s). Channel Classics CCD SA 21204 (70’46”). 2004
Robert Smith en Paolo Pandolfi: The excellency of hand. Simpson: Divisions for 2 viols in G, F en F; Preludes in d, Bes, nr.3 in F, nr. 4 in F, nr. 5 in a, nr. 7 in g; Jenkins: Divisions on a ground in D, a, C, a, g en a; Air with divisions in C, in C; Ayre for bass viol and continuo in d; Ives: Ayres for two bass viols nr. 1 en 2; Smith: Prelude in a. Resonus RES 10186 (74’12”). 2016
Laat u niet afschrikken door de onbekende namen titels, want dit zijn twee programma’s met zeventiende eeuwse Engelse gambamuziek die de mogelijkheden van het delicate instrument goed naar voren brengen.
Het programma van Mieneke van der Velden is het afwisselendst en dus aantrekkelijkst. De muziek die zij en haar partners laten horen is doorgaans vervuld van melancholie, maar krijgt soms ook even iets meer fut. Het gaat om veel moois van John Dowland, Matthew Locke en William Corkine, aangevuld met wat liederen van Tobias Hume en Nicolas Lanier.
Afgezien van wat ongelukkige Engelse uitspraak voldoen beide zangers goed. Veel eer legt Mieneke van der Velden samen met haar partners in dankzij doorleefde uitvoeringen met evenveel zorg voor klankschoonheid als voor detail. Ook het getoonde technische meesterschap dient deze oude muziek om moderne stemmingswisselingen te bevorderen en dat lukt goed.
Dat het niet allemaal doem en mistroostigheid is, tonen ook Smith en Pandolfi aan. Tegen het eind van de zeventiende eeuw bewoog de Engelse consortmuziek zich verder weg van de sfeer van Purcells Fantasia’s.
Christopher Simpson publiceerde dapper zijn The art of playing extempore upon a ground die de nodige virtuositeit vergden. Zijn Preludes stellen het zonder continuo. Daar deden Robert Smith en Paolo Pandolfo een keuze uit in een vrij uniform programma. Ook zij spelen heel mooi en soms nog wat virtuozer. Leuk is de eigen Prelude in a van Robert Smith zelf als toegift.