Anne van Schothorst en Arthur Bont: Then it became clear. Moos; She’s walking the dog every day; Out of the blue; Life’s good; Yes I do; Wondering why; The voyage; Almost home; Such a challenge; Where opposites seem to meet; Then it became clear; I am able to let go; Want to fly; Still; Motion; Finally acceptance; Triumph. H & S Music HS 310 (51’02”). 2010
Het lot van harpisten en slagwerkers vertoont bij nadere beschouwing enige overeenkomsten. Beide musici toeven meestal nogal prominent, maar toch wat anoniem in een symfonie orkest, maar zijn in het repertoire maar matig bediend met kamermuziek. Fluit en harp is weliswaar een graag gehoorde combinatie, maar behalve in de jazz is het lot van de slagwerker op dat punt nog droever. Een mooie mogelijkheid biedt een slagwerkensemble, maar de glorietijden van Les Percussions de Strasbourg zijn allang vervlogen en ook rond de Slagwerkgroep Den Haag lijkt het wat stiller te zijn geworden.
Daarom is het geraden om assertief eigen initiatief te nemen. De klassiek geschoolde harpiste deed dat al eerder, maar vond als knappe autodidactisch componist een paar jaar geleden in slagwerker Arthur Bont een blijkbaar gelijkgestemde partner. Het resultaat is deze cd uit 2010 met liefst zeventien afgeronde stukken minimal music met vrij suggestieve titels die – zo men wil – op een aarzelend beginnende ontdekkingsreis wijzen die in aanvaarding en zege eindigt. Het kortste stuk duurt precies een minuut, het langste 4’20”. Er is dus sprake van bondigheid waarbij ieder zweem van oeverloos ‘doorzeuren’ is vermeden. Eerder gaat het om vrije improvisatie, ook niet een terrein waarop een klassiek musicus getraind en verbeeldingsvol is.
Omdat toelichtingen, zelf een begeleidend boekje ontbreken, wordt steeds ook de fantasie van de luisteraar gestimuleerd. Wie tracht verwantschappen te ontdekken, komt haast automatisch bij Satie, Glass, Nyman en Tiersen terecht, maar deze muziek, deze fijnzinnige combinatie heeft iets heel eigens en omdat er verder geen componist, geen bewerker, geen producer aan te pas is gekomen, moet dit precies zijn wat beide musici voor de geest stond. Dat het op hun instrumentarium veelkunners zijn, spreekt haast vanzelf.
Het is dus creatief en recreatief heel bijzonder wat het tweetal hier tot stand brengt en het verdient meer dan ‘minimal applause’.