Bryn Terfel: The vagabond. Vaughan Williams: Songs of travel; Finzi: Let us garlands bring op. 18; Butterworth: Bredon Hill; A Shropshire lad nr. 1-6; Ireland: Sea fever; The vagabond; The bells of San Maria. Met Malcolm Martineau. DG 445.946-2 (77’13”). 1995

Hoewel hij maar 31 werd en slechts twee liederencycli schreef, is George Butterworth de belichaming van de vroegere Engelse liedkunst die na twee wereldoorlogen sterk aan betekenis heeft verloren. Butterworth stierf in 1916 in de loopgraven aan de Somme en zijn toonzettingen van A.E. Housmans poëzie zijn des te schrijnender door de voorspelling van Butterworths eigen dood als ‘een van de soldaten die geliefd door de vrienden en voer voor de kanonnen ware’.

De sfeer van de Engelse volksmuziek die te proeven is in Six songs from A Shropshire lad en in zijn Bredon Hill and other songs stamt uit zijn vroege jaren als verzamelaar (en uitvoerder) van Morrisdansen in Oxfordshire en volksliederen uit Sussex, gestimuleerd door zijn vriendschap met Cecil Sharp en Ralph Vaughan Williams.

Hoewel diverse andere componisten muziek hebben geschreven bij Housmans gedichten, heeft het werk van Butterworth zich gehandhaafd door zijn instinct dat door Gerald Manley Hopkins omschreef als ‘het rollen, het stijgen, het zingen, het scheppen’ van deze dichtkunst.

Een Welshman met Engels als tweede moedertaal, bariton Bryn Terfel bijvoorbeeld, kan deze liederen met grote onbevangenheid vertolken en ze vrijwaren van clichés. Dat doet hij in mooi doorleefde verklankingen, daarbij voorbeeldig begeleid door Malcolm Martineau.  De liederen van de andere componisten fungeren daarbij als een fraaie omlijsting.