Camille Thomas: Voice of hope. Say: Celloconcert op. 73 ‘Never give up’; Ravel: ‘Kaddish’ uit Mélodies hébraiques (bew. Tognietti); Gluck: ‘Dans der zalige geesten’ uit Orfeo ed Euridice (bew. Herzog); Purcell: ‘When I am laid on earth’ uit Dido and Aeneas (bew. Herzog); Bruch: Kol nidrei op. 47; Wagner: ‘Träume’ uit Wesendonckliederen (bew. Herzog); Dvorak: ‘Ciganské melodie’ uit Liederen die mijn moeder me leerde op. 55/4 (bew. Kreisler); Williams, J.: Thema uit Schindlers list (bew.); Massenet: ‘Pourquoi me reveiller’ uit Werther (bew.); Donizetti: ‘Una furtiva lagrima’ uit L’elisir d’amore (bew. Herzog); Bellini: ‘Casta diva’ uit Norma; Mozart: ‘Dalla sua pace’ uit Don Giovanni; Verdi: ‘Va, pensiero’ uit Nabucco (bew.). Met het Brussels filharmonisch orkest o.l.v. Stephane Denève en Mathieu Herzog. DG 483.8564 (74’51”). 2019

Sinds haar opname met de titel A century of Russian colours met werken van Rachmaninov, Kabalevsky en Auerbach (Fuga Libera FUG 712) uit 2013 waardeer ik de Franse celliste Camille Thomas zeer. In 2017 vervolgde ze met een aan Saint-Saëns en Offenbach gewijd programma waarin ze behalve echte concertante werken ook wat bewerkingen van bekende operafragmenten speelde (DG 479.7520).

Met dit programma met twee oorspronkelijke weken van Ernst Bloch en Fazil Say en verder louter bewerkingen heb ik meer moeite. Er is zoveel andere (betere) muziek voor cello en orkest en alleen haters van operazangers zullen de diverse aria’s liever in gespeelde dan gezongen vorm willen horen. Het na het Vioolconcert 1001 Nights in the harem wat voze Celloconcert Never give up van Fazil Say, maakt ook geen sterke indruk, maar hij schreef het voor haar. Mogelijk is dit juist een heel commerciële uitgave met lekker voer voor cellisten. André Rieu läßt grüssen.