Schröder, Julia: Sinfonia concertante. Holzbauer: Concertante symfonie in Es voor viool, altviool, cello en orkest in Es; Pleyel: Concertante symfonie voor fluit, hobo, fagot, strijkkwartet en orkest in F B. 113; Mozart: Concertante symfonie voor hobo, klarinet, fagot, hoorn en orkest in Es KV. 297b. Julia Schröder (v), Lea Boesch (va), Christoph Dangel (vc), Isabelle Schnöller (fl), Matthias Arter (h), Matthias Bühlmann (fag), Bodo Friedrich (va), Olivier Darbellay (hrn) met het Kamerorkest Bazel o.l.v. Julia Schröder c.q. Umberto Benedetti Michelangeli. Sony 88985-41178-2 (67’00”). 2015

Als Oostenrijkse kapelmeester was Ignaz Holzbauer (1711-1783) aan de hoven in Wenen (1741), Stuttgart (1751) en Mannheim (1753) actief. In laatstgenoemde stad waren zijn opera’s jarenlang populair. Dat zijn orkestwerken iets theatraals hebben, is daarom niet zo verwonderlijk. Ze kunnen ook iets vernieuwends hebben dankzij de invloed van het Mannheimse orkest. Zo beginnen zijn symfonieën bij voorkeur met het ‘Mannheimse crescendo’. Dat is te horen op een cd met een drietal daarvan door het L’Orfeo barokorkest onder Michi Gaigg (CPO 999.585-2).

Ook in de Concertante symfonie die vermoedelijk voor het eerst is opgenomen, blijkt iets vernieuwends. Drie strijkers vervullen solistische hoofdrollen. Samen met het door Julia Schröder in een dubbelrol geleide Bazels kamerorkest wordt daar hier iets waardevols van gemaakt.  

Volgens de nummering van Benton schreef Ignaz Pleyel onder de nummers 112 tot 116 zes concertante symfonieën voor diverse combinaties. Nr. 3 in F uit 1805 heeft de grootste solistenbezetting. Het is een vrij speels werk met een uitgelaten finale. 

Terecht wordt van Mozarts Concertante voor blazers de reconstructie van Robert Levin gevolgd in een heel competente realisatie. De solisten vormen een goed, gelijkwaardig team dat elkaar de nodige speelruimte geeft. Als geheel is het programma mooi gevarieerd en geeft deze cd veel voldoening.