Seldom Sene: Not a single road. Nasopoulou: Dipoles nr. 1-10’; Sieg: Mathongo ammandi ‘Afrikaanse suite’ nr. 24 nr. 1-4; Leenhouts: Quo quondam victa furore; Deligiannis: A bit unfair. Brilliant Classics 95956 (56’06”). 2019

In februari 2017 gaf het blokfluitkwintet van Stephanie Brandt, Ruth Dyson, Eva Gemeinhardt, Hester Groenleer eb María Martinéz Ayerza in het Amsterdamse Orgelpark een concert met nieuwe, voor het kwintet geschreven werken die voor hun ontstaan veel te danken hebben aan het Fonds Podiumkunst. Het programma stond als het begin van een nieuw avontuur dat ditmaal vooral in het teken van de Griekse muziek staat.

Daarbij gaat het om te beginnen om 10 Dipoles uit 2016 van de in Amsterdam gevestigde Aspasia Nasopoulou (1972) waaraan ook een installatie van aerofonen te pas komt. De compositie is gebaseerd op de theorie van Aristoteles over tegenstellingen. Al met al gaat het om tien miniaturen waaraan zesentwintig diverse blokfluiten te pas komen. De deeltjes zijn: good-bad, even-odd, one-many,  female-male, still-moving, dark-light, left-right, straight-bent, square-oblong en limited-unlimited wat steeds op uitingen vol contrast duidt.

Ze spreken een nieuwe, eigen, gelukkig behoorlijk expressieve en toegankelijke taal. 

De Duitse blokfuitist en componist Sören Sieg (1966) heeft duidelijk iets met Zuid-Afrikaanse muziek. Hij schreef inmiddels zijn tegelijk dramatische en speelse Afrikaanse Suite nr. 24 (intussen is hij bij nr. 28) waarbij Mathongo Amnandi (zoete dromen) is gebaseerd op het Xhosa, een van de twaalf talen die daar worden gesproken.

Thanasis Deligiannis (1983) schreef zijn triptiek op Engelse teksten van de dichter Iacovos Camhis (Januari, Little squirrels en  het geestige Unfair tot slot). Hier moeten de instrumentalisten dus ook een vocale bijdrage leveren.

Paul Leenhouts (1957) is een goede, oude bekende uit de blokfluitwereld en de grondlegger van het Loeki Stardust kwartet die in het karakterstuk Quo quondam victa furore (waar eens waanzin uitblonk) een oud verhaal uit de Romeinse cultuur over de deugden van een eenvoudig leven op het platteland tot leven wekt.

Het bewonderenswaardige, zeldzaam veelzijdige, zuiver en unaniem spelende Seldom sene weet het genre van de consort muziek mooi levend en levendig te houden met voortreffelijke verklankingen. Nederland is een prominent blokfluitland sinds Kees Otten, Frans Brüggen en Erik Bosgraaf.

In het programmaboekje  geven de componisten zelf hun toelichtingen.