Femke Steketee: La fille et le saxophone. Bozza: Aria; Decruck: Saxofoonsonate in cis; Ibert: ‘Le petit âne’, ‘Le palais abandonné’ en ‘Bajo  la mesa’’ uit Histoires; Poulenc: Hobosonate FP. 185 (bew.); Swart: Les secrets de l’air; Maurice: ‘Cansoun per ma mio’, ‘Lou cabridan’ uit Tableaux de Provence (bew.); Debussy: Rapsodie voor saxofoon en piano; Steketee, H.: Lullaby. Met Tobias Borsboom. Et’cetera KTC 1660 (67’09”). 2019

Voor haar debuut cd stelde Femke Steketee die als saxofoniste al enige tijd na haar cum laude afstuderen in 2016 drie jaar geleden regelmatig meespeelt in de grote orkesten in Amsterdam, Den Haag en Groningen en deel uitmaakt van het Syrène- en Haags Saxofoonkwartet een ongewoon programma samen waarin nadrukkelijk vrouwelijke componisten - Fernande Decruck (1896 - 1954), Celia Swart (1994) en Paule Maurice (1910 - 1967) - aan het woord komen.

Maar tevens weerspiegelt dit programma met oudere en heel nieuwe werken iets van de belangrijke gebeurtenissen in haar leven. Over zichzelf merkt ze daarover in de derde persoon op: ‘A curious and determined young woman goes out into the world. It is still unclear where her path will lead and what she will discover, but it is always connected to the castle, the symbol of her unforgotten origins’.

Dramatisch van invloed daarbij is in haar jonge leven natuurlijk vooral het overlijden van haar moeder in 2011. Over verdere details laat ze zich niet uit. Gelukkig klinkt lang niet alles somber of melancholiek, in tegendeel zelfs en tenslotte introduceert ze een slaapliedje dat haar vader, trompettist Hubert Steketee voor haar schreef.

Met mooi genuanceerd spel dat grote virtuoze kenmerken en de nodige persoonlijkheid bezit en voor geen kleintje vervaard is laat Femke haar mooie tonen in dit heel persoonlijke recital warm gloeien.