Sibelius: Impromptu’s op. 5 nr. 1-6; Pianosonatine nr. 1 in fis op. 67/1; Pianostukken op. 75 nr. 1-5 ‘De bomen’; Pianostukken op. 24 nr. 1-10. Eero Heinonen. Piano Classics PCL 10220 (71’18”). 2015

 

Verwaarloosd en in menig opzicht verkeerd begrepen. Dat was het lot van de meeste Pianowerken van Sibelius totdat pianisten als Folke Gräsbeck (die op de Steinway van de componist speelde), Leif Ove Andsnes en nu opnieuw ook Eero Heinonen ons anders leerden. Zeker, het materiaal is ongelijkmatig van kwaliteit, maar best de moeite waard.

De componist was een vaardige pianist en wist goed voor het instrument te schrijven. In de zes Impromptu’s uit 1893 zijn niet alleen facetten van Schubert en Chopin terugte vinden, maar ook Finse folklore. De Sonatine uit 1912 is uit een moeilijke periode van Sibelius’ leven waarin ook de Symfonie nr. 4 ontstond en is wat stug, introvert en streng van aard.  

De Pianostukken op. 75 nr. 1-5 met de titel ‘De bomen’ zijn impressionistisch getint zoals dat past bij indrukken van bomen. Vooral het laatste deel ‘De spar’ treft.

In de tien Pianostukken op. 24 die tussen 1895 en 1903 ontstonden tracht de jonge componist zich te onttrekken aan Duitse invloeden en probeert hij een eigen stem te vinden. Toch klinken ze nog wat salonmatig.

Heinonen die al in 2000 een opname met o.a. de Pianosonate op. 12, Kyllikki en de pianoversie van Finlandia maakte (Warner 2564-60114-2) won een medaille van de Sibelius Society en laat de muziek of bijzondere wijze ‘spreken en zingen’. Bij hem is dit repertoire in heel goede handen.