Estelle Revaz: Fugato. Beethoven: Cellosonate nr. 5 in D op. 102/2; Brahms: Cellosonate nr. 1 in e op. 38; Strauss, R.: Cellosonate in F op. 6. Met François Killian. Solo musica SM 307 (73’56”). 2018

Met de titel Fugato, die is ontleend aan het vierde deel van Beethovens mooiste Cellosonate, nr. 5en de fine van Brams Cellosonate nr. 1; laat de Zwitserse celliste Estelle Revaz, die eerder succes had met haar cd Bach & Friends (Solo Musica SM 257) laat ze haar licht schijnen over drie Cellosonates die we misschien in de concertzaal, maar nauwelijks op een cd samen horen. Behalve een heel expressief scherzo bevat het werk dus een ingenieuze dubbelfuga die door Revaz en Killian keurig wordt ontleed.

Brahms' Cellosonate nr. 1 resoneert met echo's uit het verleden door verwijzingen naar Bach en met een menuet en trio. Het eerste deel lijkt uit de Hamburgse mist op te doemen. Wanneer de zonneschijn van E-groot doorbreekt, vinden we een moment van troost en volgt het deel naar een gouden zonsondergang. Aanvankelijk eindigde de sonate na het delicate menuet en het chromatisch golvende trio, maar Brahms voegde er in 1865 een snelle fuga aan toe. 

De Cellosonate van Richard Strauss behoort niet tot zijn sterkste werken, maar geef het werk aan een celliste die weet hoe ze haar instrument moet laten zingen en een pianist die haar goed in de harmonieuze melodielijnen weet te volgen en het werk klinkt haast beter dan het is. Dat is wat hier gebeurt om ook deze nieuwe cd zeer de moeite waard te maken.