Jörgen van Rijen: Tintomara. Purcell: ’Sound the trumpet’ uit Who can from joy refrain Z. 342 (bew.), ‘My dearest, my fairest’ uit Pausanias, the betrayer of his country Z. 585 (bew.), ‘Hark, how the songsters of the grove’ uit Timon of Athens, the man-hater Z. 632 (bew.); Rabe: Tintomara; Damase: Trio voor piano, trompet en trombone; Padding: One trumpet; Ravel: ‘Passacaille’ uit Pianotrio in a (bew.); Maier, F.: Slipstream; Michel: Eastwind. Met Wim van Hasselt (tr), Erwin ter Bogt (tr), Alexander Verbeek (tromb), Mike Fentros (theorbe), Benedikt Enzler (vc), Reine-Marie Verhagen (blokfl). Alla Libo (p), Jorge Lopez-Escribano (org) o.l.v. Pierre Volders. Channel Classics CCS SA 36315 (71’09”). 2014
Een wat verlate recensie van deze cd nadat zondagavond 30 augustus 2020 tijdens het Amsterdamse Grachtenfestival te zien en te horen was hoe Jörgen van Rijen Slipstream van Florian Magnus Maier uitvoerde en daarvoor met zijn voet elektronica moest bedienen om in een creatief proces het zojuist gespeelde motief telkens opnieuw te recyclen.
Net zoals dat reeds lang bij beroemde pianisten, strijkers en sommige blazers gebeurde dat componisten van nu werken voor hen gingen schrijven, is dat nu eindelijk ook het geval voor de trombone en Jörgen van Rijen is daarvan de grote aanjager al hebben ook de Engelse Emily White en de Zweden Lars Karlin en Christian Lindberg stimulerende bijdagen geleverd.
Tintomara, waaraan de uitgave zijn titel ontleent, was een figuur met een Januskop uit de Zweedse literatuur en aanleiding voor een geestig portret van Falke Rabe voor trompet en trombone. Het is maar één korte bijdrage aan een programma dat begint met arrangementen van drie gedeelten uit werken die Purcell aan het begin van de achttiende eeuw schreef en waaraan keurig een blokfluit en een theorbe meedoen en eindigt in onze eeuw.
Zo is daar het bijzondere Trio van Jean-Michal Damase uit 1983. Zelf nam hij dat met Gérard Bourgogne en Masako Kudo op in 2003 (Pierre Verany PV 705041), maar de nieuwe versie is wat briljanter. In One trumpet van Martijn Padding krijgt Wim van Hasselt de mogelijkheid om zich te profileren. Daarna verschiet de Passacaille uit het Pianotrio van Ravel op mooie wijze wel van kleur maar niet van vorm. Tot slot is Eastwind van Jean-François Michel een kostelijk gul slot voor twee trompetten en drie trombones waarmee het prachtig gerealiseerde programma wordt uitgezwaaid.
Ik moet nu ook maar eens gaan luisteren naar het Tromboneconcert van Harald Genzmer dat Van Rijen uitvoert met het Omroeporkest Berlijn o.l.v. Ariane Matiakh (Capriccio C 5330).