Marianne Piketty: L’heure bleue. Hildegard von Bingen: ‘O magna pater’, ‘ Rex noster promptus est’, ‘Vos flores rosarum’ (bew.); Hartmann: Concerto funèbre voor viool en orkest; Hersant: Une vision d’Hildegarde; Shostakovitch: Stukken voor strijkoctet op. 11 nr. 1 en 2. Marianne Piketty (v) met Le concert idéal. Evidence EVCD 068 (60’15”). 2019

Zeelui kennen de ‘hondenwacht’, die valt van middernacht tot vier uur. Het ‘blauwe uur’ valt later, aan het begin van de dageraad en het maakt ons nog in alle rust mogelijk om vooral eens vooruit te zien, maar ook om nog even terug te blikken. In een deels uit bewerkingen bestaand programma blikt de Franse violiste Marianne Piketty op haar nieuwste opname met haar ensemble Le concert idéal terug op de Middeleeuwse Hildegard von Bingen (1098 - 1179) en verder het verste vooruit naar Philippe Hersant (1948). Het is een vervolg op haar CD Le fil d’Arianne: Locatelli Nante (Evidence EVCD 053) met werken van de in 1992 geboren Argentijn Alex Nante en Pietro Locatellii waarop ze ook oude muziek met eigentijdse verbond.

De contrasten tussen de visioenen van Hildegard en de verweking van W.O. II van Hartmann zijn groot en de jonge Shostakovitch en de nieuwkomer Hersant, een connectie makend tussen mystiek en een visioen van de hel,  die me eerder opviel met  zijn filmmuziek Ephémères voor Nicolas Philibert (Cézanne CEZ 4032) plus de beide, aan de spoorloos verdwenen dichteres     Volodia Kurtchavov opgedragen Stukken voor strijkoctet van Shostakovitch uit 1925, verbreden het blikveld.

Het kamermuziekensemble maakte verder nog de opnamen Impressions Venétiennes en Vivaldi - Piazzolla.