Dalbavie: Fluitconcert; Jarrell: Fluitconcert ‘… un temps de silence’; Pintscher: Transir voor fluit en kamerorkest. Emmauel Pahud met het filharmonisch orkest van Radio France o.l.v. Peter Eötvös. EMI 501.226-2 (54’59”). 2007

Fluitisten hebben altijd betreurd dat hun repertoire aan soloconcerten zo beperkt is. Een teveel in de barok, een tekort in de romantiek en wat de afgelopen eeuw ontstond is nog goeddeels niet aan de vergetelheid ontrukt al zullen virtuozen als Rampal en Galway best componisten hebben geïnspireerd.

Om aan nieuw, eigentijds repertoire te komen, nodigde Pahud, een der grootste sterren van het moment, een drietal componisten uit om iets waardevols voor hem te schrijven. Marc-André Dalbavie (1961) leverde hem een 17 minuten durend concertje, een luchtige affaire in post-Ibert idioom.

Dieper wordt in de emoties en de mogelijkheden van het instrument en zijn techniek gegraven in het 19 minuten durende concert ‘…. Un temps de silence’ van Michael Jarrell (1958). Uitersten van tempo en dynamiek worden niet geschuwd en er gebeurt zoveel interessants en moois dat de titel van het werk bijna als een grap moet worden beschouwd. Bij Matthias Pintscher (1971) belanden we met het ook weer 19 minuten vergende Transir in een radicale, fragmentariserende klankwereld, zelfs in een soort waanzinscène. Geen wonder, want het werk is opgedragen aan de Franse componist Dominic Transir die daaruit mag afleiden hoezeer het begrip ‘transir’ (volgens mijn woordenboek: ‘doen verkleumen, doen verstijven’ betrekking op hem heeft. Inderdaad, de muziek is heel verkillend.

De vertolkingen zijn lofwaardig mooi en verdienen een warme aanbeveling, juist ook als inspiratie- en animatiebron voor jonge fluitisten.